«Χαμαίζηλον», σημειώνει ο Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς, είναι το «ταπεινόν», το «γήϊνον», το «εἰς τὰ γήϊα ῥέπον»… Το χαμαίζηλον, ως εσωτερικός εξοπλισμός του Πολεμιστή - Φιλοσόφου, είναι η ικανότητα που έχει αναπτύξει να χαμηλώνει εκούσια τις πτήσεις του και να προσγειώνεται στην πραγματικότητα που τον περιβάλλει· είναι η γείωσή του και η «άγκυρά» του στον κόσμο των αισθήσεων…, πράγμα το οποίο τον απαλλάσσει από πλήθος ψευδ-αισθήσεις και παρ-αισθήσεις και τον κάνει ικανό να «βλέπει» με τα δικά του μάτια και να «ακούει» με τα δικά του αυτιά…, αναγνωρίζοντας, σε μια έκλαμψη συνειδήσεως, την πραγματική του θέση μέσα στον Κόσμο…
Κάποτε, λέει η παράδοση, συναντήθηκαν δυο τέτοιοι πνευματικοί Πολεμιστές, ο Χίλων και ο Αίσωπος… «Τί συνηθίζει να κάνει ο Ζεύς, Χίλωνα;» (- Ζεὺς τί εἴη ποιῶν;) ρώτησε ο Αίσωπος. Κι ο Χίλων απάντησε: «Να ταπεινώνει τα υψηλά και ν’ ανυψώνει τα ταπεινά, Αίσωπε!» (-Τὰ μὲν ὑψηλὰ ταπεινῶν, τὰ δὲ ταπεινὰ ὑψῶν)!
