Τὸ γὰρ Βέβαιον καὶ Πιστὸν καὶ Ὑγιές, τοῦτο ἐγώ φημι εἶναι τὴν ἀληθινὴν Φιλοσοφίαν...
Αυτό που έχει Βεβαιότητα, Αξιοπιστία και Υγίεια, αυτό λέω εγώ ότι είναι η αληθινή Φιλοσοφία...
~ΠΛΑΤΩΝ - Δεκάτη Επιστολή~
Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος. Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω. Εσύ μόνη απ' τη φτέρνα τον άντρα γνωρίζεις Εσύ μόνη απ' την κόψη της πέτρας μιλάς Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις πασχαλιάν αναστάσιμη!
Αγγίζεις το νου μου και πονεί το βρέφος της Άνοιξης! Τιμωρείς το χέρι μου και στα σκότη λευκαίνεται! Πάντα, πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη. Πάντα, πάντα τη λάμψη περνάς για να φτάσεις ψηλά τα βουνά τα χιονόδοξα. Όμως τι τα βουνά; Ποιός και τί στα βουνά; Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος!
Το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.
Λαϊκό Ορατόριο για
συμφωνική ορχήστρα, χορωδία, μικρή λαϊκή ορχήστρα, βαρύτονο, λαϊκό
τραγουδιστή και αφηγητή.
Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης - Μουσική: Μίκης
Θεοδωράκης .
Συναυλία που δόθηκε στο θέατρο Λυκαβητού το 1977
Τραγούδι:
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ
Ψάλτης: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΛΟΥΜΠΗΣ
Αφηγητής:
ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ
Μπουζούκι: ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΝΕΖΗΣ - ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Διεύθυνση:
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
"...Να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη
μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για μακέλεμα, όπως συμβαίνει
στις μέρες μας, αλλά απ' το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από
τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα
χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο
φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι,
όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων."
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
ΕΛΥΤΗΣ
✥ Η ΓΕΝΕΣΙΣ 01:42
✥ ΤΑ ΠΑΘΗ
α) ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΛΟΙΠΟΝ 07:32
β) Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ 10:05
γ) ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ 14:34
δ) ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΜΟΥ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ 18:06
ε) ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ ΤΟΥ ΑΣΤΡΟΥ 23:48
ζ) Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ 26:50
ς) ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ 29:22
η) ΝΑΟΙ ΣΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ 34:20
θ) ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑTΑ 37:35
ι) ΝΑΟΙ ΣΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ 40:41
ια) ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ 43:56
ιβ) ΑΝΟΙΓΩ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ 47:56
ιγ) ΣΕ ΧΩΡΑ ΜΑΚΡΙΝΗ 51:36
✥ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (Το Δοξαστικόν) 54:01
Αιέν ο Κόσμος ο μικρός, ο Μέγας 01:07:52
***
ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΕΠΙΒΙΩΣΕ ΠΟΤΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ, ΜΕ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΑ "ΔΑΝΕΙΑ" ΚΑΙ ΣΤΥΓΕΡΟΥΣ ΦΟΡΟΤΥΡΑΝΝΟΥΣ...
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΘΝΗ ΑΡΔΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ, ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ Ο ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ!
ΑΝΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΔΟΥΛΕΥΕΙΝ... ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣ!
Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και
στο ξινόχορτο.
-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων
και Στρατηγών.
-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των
δικών τους πτωμάτων.
-Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.
Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Αλλά πριν, ιδού, θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι. Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια. Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν. Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς. Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει. Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας. Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
-Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Α-
στικού μας Κώδικα.
-Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρι-
νο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά
Λεοντάρια.
-Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρω-
ση των Ζευγαριών.
-Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερεχθείο των Πουλιών.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Αλλά πριν, ιδού, θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης. Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη τον Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ' ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
-Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι
της Αναστάσεως.
-Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία
στην καθαρότητα των ουρανών.
-Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.
-Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!
ΤΟΝ ΛΥΧΝΟ ΣΟΥ ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΙ' ΑΣΤΕΡΙ... Μόνο ένα λύχνο για μένα ψηλά από τον ηλίβατο πύργο σου από πέρα, άναβε μές στο σκοτάδι, ώστε μόλις τον εννοήσω να γίνομαι τού Έρωτος ολκός, τον λύχνο σου έχοντας για αστέρι! Απόδοση: Γιώργος Λαθύρης
ΜΕ ΤΟΝ ΛΥΧΝΟ ΤΟΥ ΑΣΤΡΟΥ... Με το λύχνο του άστρου, στους ουρανούς εβγήκα. Στο αγιάζι των λειμώνων,στη μόνη ακτή του κόσμου. Που να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ! Ελύτης, Άξιον Εστί ΠΗΓΗ: http://heliodromion.blogspot.com/2009...
Οι 12 Άθλοι του Ηρακλέους σηματοδοτούν Μυητικές Εργασίες βαθειάς γνώσεως και μεταμορφώσεως του Εαυτού. Σε αυτόν τον Ενιαυτό θα συνταξειδέψο...
Ειπόντος τινός: «Ω, Λεωνίδα, προς πολλούς μετ' ολίγων διακινδυνεύσων ούτως πάρει;» Λεωνίδας έφη: «Ει μεν οίεσθέ με τωι πλήθει δειν πιστεύειν, ουδ' η πάσα Ελλάς αρκεί -βραχεία γαρ μοίρα του εκείνων πλήθους εστίν- ει δε ταις αρεταίς, και ούτος ο αριθμός ικανός!»
Όταν κάποιος του είπε: «Με τόσους λίγους έρχεσαι, Λεωνίδα, να διακινδυνεύσεις απέναντι σε τόσους πολλούς;» Ο Λεωνίδας είπε: «Αν πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στο πλήθος, δεν αρκεί ούτε ολόκληρη η Ελλάδα -αφού αποτελεί μικρό μέρος σε σχέση με το πλήθος εκείνων. Αν όμως πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στις αρετές του καθενός, τότε και ο αριθμός αυτός είναι ικανός!»
