ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ... ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ;

«Ο Λεωνίδας στάθηκε πάλι μπροστά στους συγκεντρωμένους άντρες… Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η διάθεση του Σπαρτιάτη βασιλιά ήταν μάλλον χαρούμενη. Τα μάτια του έλαμπαν και η φωνή του ακουγόταν άνετη, δυνατή και επιβλητική: 

Γιατί παραμένουμε σ' αυτό το μέρος; Μόνο ένας σαλεμένος δε θα έκανε αυτή την ερώτηση. Είναι για τη δόξα; Αν ήταν μόνο γι' αυτή, πρώτος εγώ… θα έτρεχα σαν δαιμονισμένος πάνω από αυτό το βουνό… 

Αν αποχωρούσαμε από αυτές τις Πύλες σήμερα, αδέλφια, άσχετα από το πόσα γενναία κατορθώματα κάναμε μέχρι τώρα, αυτή η μάχη θα θεωρούνταν ήττα. Μια ήττα που θα σήμαινε την ήττα όλης της Ελλάδας κι αυτό ακριβώς επιθυμεί ο εχθρός να πιστέψουν οι Έλληνες: Πόσο μάταιο είναι να αντισταθούν στον Πέρση και στα εκατομμύριά του. Αν σώζαμε τα τομάρια μας σήμερα, μια μια οι πόλεις θα έπεφταν πίσω μας, μέχρι να λυγίσει όλη η Ελλάδα... 

Με τον τιμημένο θάνατό μας όμως εδώ, αντιμετωπίζοντας όλα αυτά τα ανυπέρβλητα εμπόδια, μετατρέπουμε το χαμό σε νίκη. Με τις ζωές μας σπέρνουμε το θάρρος στις καρδιές των συμμάχων μας και των συμπολεμιστών που αφήσαμε πίσω μας. Αυτοί είναι που θα νικήσουν τελικά, όχι εμείς. Δεν ήταν γραφτό να είμαστε εμείς...».

“ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ” ΣΤΙΒΕΝ ΠΡΕΣΦΙΛΝΤ, Μετάφραση: ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΚΚΙΝΟΥ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ...

«Αναλογίστηκες ποτέ σου, ανθρωπάκο, πώς είναι νά 'σαι αετός και νά 'ναι η φωλιά σου γεμάτη αυγά κότας; Ο αετός περιμένει πως σαν θα σκάσουν, θα ξεμυτίσουν αετόπουλα, που θ' αναθρέψει σε αετούς. Μα καθώς τα τσόφλια σκάζουν ένα-ένα, γεμίζει ο κόσμος κλωσσόπουλα.

Πάνω στην απόγνωσή του ο αετός αρπάζεται από την ελπίδα πως τα κλωσσόπουλα θα γίνουν αετοί. Μεγαλώνοντας, γίνονται όλα τους κοτόπουλα που κακαρίζουν. Σαν το συνειδητοποιήσει αυτό ο αετός, η αρχική του παρόρμηση είναι να καταβροχθίσει όλα τούτα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. 

Tο μόνο που τον αποτρέπει από τούτο το σοφό έγκλημα, είναι η αμυδρή ελπίδα πως ίσως κάποια μέρα ένα από τα κοτόπουλα αποδειχθεί αετόπουλο, θα εξελιχθεί σε αετό κι από τον ψηλό γκρεμό του θά 'ναι ικανός να βλέπει μακριά και να ανακαλύψει νέους κόσμους, καινούργιες ιδέες, καινούργιους τρόπους ζωής. 

Μόνο τούτη η αμυδρή ελπίδα αποτρέπει τον μοναχικό, θλιμμένο αετό να καταβροχθίσει τα κοτόπουλα που κακαρίζουν εκνευριστικά. Βλέπεις, δεν ξέρουν πως τα κλώσησε αετός. Δεν ξέρουν ότι ζουν πάνω σε έναν απόκρημνο βράχο, ψηλά πάνω από τις νοτερές, σκοτεινές κοιλάδες. Δεν βλέπουν μακριά, όπως ο μοναχικός αετός. 

Tο μόνο που κάνουν είναι να τρώνε, να τρώνε και δώσ' του να τρώνε όσα τους κουβαλάει ο αετός. Όταν μαίνεται η καταιγίδα, ζαρώνουν να ζεσταθούν κάτω από τις δυνατές φτερούγες του κι εκείνος στέκει μόνος απέναντί της. 

Όταν τα πράγματα αγριεύουν πολύ, το βάζουν στα πόδια και ζαρωμένα στις φωλιές τους του πετούν πετραδάκια για να τον πληγώσουν.

Στο πρώτο ξάφνιασμα της προδοσίας τους, ετοιμάζεται να τα καταβροχθίσει. Μα σαν το ξανασκέφτεται, τα λυπάται. Να δεις που κάποια μέρα, σκέφτεται, ανάμεσα από τα αδηφάγα, κοντόφθαλμα κοτόπουλα θα ξεπεταχτεί κάποιο αετόπουλο, που σαν θα μεγαλώσει θα του μοιάζει. 

Ακόμα και σήμερα, ο μοναχικός αετός δεν απαρνήθηκε τη μεγάλη τούτη ελπίδα. Εξακολουθεί να κλωσσά κοτοπουλάκια...

Όμως εσύ, ανθρωπάκο, δε θέλεις να γίνεις αετός.  Γι' αυτό και σε καταβροχθίζουν οι γύπες. Τους αετούς τους φοβάσαι. Γι’ αυτό ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά σε καταβροχθίζουν. Βλέπεις, κάποιες από τις κλώσσες σου κλώσσησαν αυγά από γύπες. 

Οι γύπες έγιναν ηγέτες σου στη μάχη κατά των αετών, που θέλουν να σε οδηγήσουν οε μακρινούς, καλύτερους κόσμους. Οι γύπες σε έμαθαν να τρως ψοφίμια, να αρκείσαι στα ψίχουλα και να φωνάζεις, «Ζήτω, μεγάλε γύπα!»

Και τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κοπαδιαστά κατά χιλιάδες κι εξακολουθείς να φοβάσαι τους αετούς…»

Βίλχελμ Ράϊχ, «ΑΚΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ», Μετάφραση: Νατάσσα Βαρσάκη, Εκδόσεις Ιάμβλιχος.

ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΩΝ;

 

«Πως θα απελευθερωθούμε από τον αέναο κύκλο των επαναλήψεων;»
  
Ένα κείμενο της Μάρας Μαρτίνη –φόρος τιμής στην μνήμη της.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

«Για την χώρα μας θέλω να συλλογιστώ, την Ελλάδα. 

Γι αυτήν που σαν τον Σίσυφο, ανεβαίνει στις απάτητες κορυφογραμμές της επιτυχίας, και μετά γκρεμίζεται στα Τάρταρα.

Γι’ αυτήν που έλαμψε με τη δημιουργία του θαύματος της Ακρόπολης των Αθηνών, και αμέσως μετά … έσπειρε την καταστροφή με τον Πελοποννησιακό πόλεμο.

Και που από τότε σαν να μην είδαμε άσπρη μέρα.

Γι’ αυτήν και για μας τους Έλληνες, που από το τίποτε κατορθώνουμε να φθάσουμε στα πάντα, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, και ύστερα πέφτουμε στο σκοτάδι του Άδη, και ξανά αρχίζουμε πάλι από την αρχή…

Τα παραδείγματα πάμπολλα, επιτυχίες και μετά καταστροφές.

Πλούτη και μετά φτώχεια και πείνα.

Χρόνια ειρηνικά και ευδαιμονικά, νίκες, και ύστερα ο πόλεμος.

Έρωτες και ενθουσιασμοί, και ύστερα απογοητεύσεις και πόνος.

Φιλότης και Νείκος κατά τον Εμπεδοκλή.

Χιλιάδες χρόνια τώρα… τα ίδια και τα ίδια, μας τα διηγούνται οι μύθοι μας, η ιστορία μας, τα βιώνουμε σήμερα, μέσα στις λίγες δεκαετίες που προλάβαμε να ζήσουμε τα πάντα.

Τί φταίει;
Τί είναι αυτό που δεν μαθαίνουμε;
Ή μάλλον γιατί μάθαμε να λέμε πως πάντα φταίνε οι άλλοι;

Πάντα όμως, πάντα υπάρχει ο εχθρός, ο θύτης και εμείς τα θύματα.

Στα καλά μας, είμαστε οι έξυπνοι, οι χαρισματικοί, οι δημιουργικοί, οι ανεπανάληπτοι.

Στα άσχημά μας, είμαστε τα θύματα, που κάποιοι άλλοι μας ξεγέλασαν.

Ο γείτονας, ο φίλος, το αφεντικό, ο συνεργάτης, ο σύντροφος μας, ο πολιτικός που εμπιστευτήκαμε, οι ‘ξένες δυνάμεις’, ο όποιος ξένος, κάποιος άλλος τέλος πάντων.

Σαν να βλέπουμε το ίδιο έργο. 

Ξανά και ξανά τα ίδια…

Αμέτρητα τα βιβλία, οι μελέτες, άρθρα, συζητήσεις, λόγια,  λόγια, λόγια… όλα γραμμένα και ειπωμένα με θυμό και οργή∙ παράπονα, καταγγελίες, διαπιστώσεις. 

Όταν περάσει το κακό που μας βρήκε, έρχεται η ανεμελιά, τα ξεχνάμε όλα, λες και τίποτε δεν προηγήθηκε, είμαστε ξανά οι πρώτοι, οι μοναδικοί, μέχρι να μας βρει και πάλι ένα κακό, συνήθως χειρότερο από το προηγούμενο.

Έτσι περνάμε τους χρόνους μας, τις ζωές μας, τους αιώνες, τις χιλιετίες και όχι μόνο. 

Ζωές, βιώματα, πράξεις και σκέψεις γραμμικές επαναλαμβανόμενες…

Νά ‘ναι αυτό η ζωή;

Μήπως η εποχή μάς καλεί να την δούμε αλλιώς; 

Μήπως μια στάση, μια παύση, μια δεύτερη και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη και έκτη και έβδομη… σκέψη μάς πάει παραπέρα; 

Μήπως ανοίξει ο νους μας και αντιληφθούμε ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να υπάρχουμε; 

Μήπως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή, ξεκινώντας με το εγώ που φταίω; 

Χωρίς διάθεση ερμηνειών που μας αθωώνουν, να δούμε και να πούμε: 
-Εγώ πού έκανα λάθος;
-Εγώ να μάθω να λέω συγνώμη και ευχαριστώ!
-Εγώ να αλλάξω πρώτος! 

Αυτή την πρωτιά γιατί μέχρι τώρα δεν την βλέπουμε;

Τι λέτε; Πάμε όλοι μαζί να εργαστούμε γι’ αυτήν την πρωτιά; 

Μήπως είναι αυτή που θα οδηγήσει και την Ελλάδα μας σ’ ένα ξέφωτο, στην απελευθέρωση από τα δεσμά των επαναλήψεων;»

ΠΗΓΗ

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η ΕΡΗΜΟΣ ΣΑΧΑΡΑ - HOW SAHARA DESERT WAS MADE

Ο παράδεισος που έγινε άμμος...

Εχει διαπιστωθεί ότι η περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η Σαχάρα δεν ήταν πάντοτε έρημος αλλά στο παρελθόν –και μάλιστα το πρόσφατο– ήταν μια περιοχή με έντονη βλάστηση, λίμνες και αναπτυγμένο οικοσύστημα.

Ομως οι επιστήμονες ερίζουν για το πότε ξεκίνησε και πότε ολοκληρώθηκε η διαδικασία ερημοποίησης αυτής της τεράστιας περιοχής που καλύπτει σχεδόν ολόκληρη τη Βόρειο Αφρική. Μια νέα μελέτη ερευνητών στις ΗΠΑ αναφέρει ότι η μετάλλαξη της Σαχάρας από «όαση» σε έρημο έγινε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα εξαιτίας απότομων κλιματικών μεταβολών.

 

Σαχάρα. Δορυφορική Εικόνα. 

Η Σαχάρα είναι η αμμώδης έκταση ερήμου που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας Αφρικής. Πρόκειται για περιοχή ακαλλιέργητη και με δύσκολες συνθήκες διαβίωσης. Στην διάλεκτο των Βερβέρων καλείται σαχρά και σημαίνει έκταση με χρώμα παραπλήσιο στο ξανθό. Βικιπαίδεια

Η πράσινη περίοδος και η μετάλλαξη

Πριν από 11 χιλιάδες χρόνια ξεκίνησε στη Βόρειο Αφρική μια κλιματική περίοδος που διήρκεσε 6 χιλιάδες έτη. Η εποχή αυτή έχει ονομαστεί από τους επιστήμονες «Αφρικανική Υγρή Περίοδος» και στη διάρκεια της η περιοχή της Σαχάρας είχε έντονη βλάστηση, υπήρχαν λίμνες και ζούσαν εκεί πολλά είδη ζώων ανάμεσα στα οποία ιπποπόταμοι, ελέφαντες και καμηλοπαρδάλεις.

Διάφορες μελέτες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να διαπιστώσουν πότε, πώς και γιατί η περιοχή από πράσινη μεταβλήθηκε σε έρημο. Κάποιες θεωρούν ότι η διαδικασία αυτή ήταν αργή και εξελίχθηκε σταδιακά κατά τη διάρκεια της Υγρής Περιόδου.

Ομάδα ερευνητών στις ΗΠΑ υποστηρίζει ότι όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα. Σύμφωνα με τους ερευνητές έλαβαν χώρα απότομες κλιματικές μεταβολές οι οποίες εξαφάνισαν τη βλάστηση και το νερό και μετέτρεψαν την περιοχή σε έρημο μέσα σε διάστημα 100-200 ετών. Αν οι ερευνητές του ΜΙΤ έχουν δίκιο τότε η Σαχάρα μόλις πριν από περίπου 5 χιλιάδες έτη ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που βλέπουμε σήμερα, γεγονός αν μη τι άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον όσο και εντυπωσιακό αν φέρει κάποιος στο νου του την εικόνα.

Τα ιζήματα

Ερευνητές από μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια όπως το ΜΙΤ και το Κολούμπια συνέλεξαν δεδομένα τόσο από τις ξηρές όσο και τις υγρές περιόδους της Βόρειας Αφρικής τα τελευταία 30 χιλιάδες έτη. Οι ερευνητές ανέλυσαν δείγματα ιζημάτων που έχουν συλλεχθεί σε διάφορες αποστολές που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια έξω από τις αφρικανικές ακτές. Πιο συγκεκριμένα οι ερευνητές μελέτησαν δείγματα που είχαν ληφθεί σε θαλάσσιες περιοχές που βρίσκονται ακόμη και σε αποστάσεις 900 χλμ μακριά από τις βορειοδυτικές ακτές της Αφρικής.

Αυτά τα ιζήματα σχηματίζονται εν μέρει και από τη σκόνη που προέρχεται από την Αφρική. Ο σχηματισμός αυτών των ιζημάτων διαρκεί πολλές χιλιάδες έτη και για αυτό κρύβουν κλιματικά δεδομένα. Παραδείγματος χάριν, όσο περισσότερη σκόνη συσσωρεύεται στα ιζήματα σε μια συγκεκριμένη περίοδο τόσο πιο ξηρό ήταν το κλίμα εκείνη την εποχή στην ήπειρο.

Τα ευρήματα

Από τις μετρήσεις που έκαναν οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η εκπομπή σκόνης από την περιοχή της Σαχάρας κατά τη διάρκεια της Υγρής Περιόδου ήταν πέντε φορές μικρότερη από αυτή που εκπέμπεται από εκεί σήμερα. Αυτό υποδηλώνει μια πιο δραστική μεταβολή στο κλίμα της Αφρικής από το επίπεδο των μεταβολών που οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι είχε συντελεστεί.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια σειρά από περίπλοκες μεθόδους ανάλυσης των δειγμάτων για να αποκαλύψουν αρχικά τα στρώματα από τα οποία αποτελούνταν το κάθε δείγμα και στη συνέχεια τον ρυθμό με τον οποίο συσσωρεύονταν τα υλικά στο κάθε στρώμα. Μια από αυτές τις μεθόδους ήταν ένα είδος ραδιοχρονολόγησης που βασίζεται στις αντιράσεις του ουρανίου με το θαλασσινό νερό.Με το πέρασμα του χρόνου το ουράνιο που βρίσκεται στη θάλασσα διασπάται και μετατρέπεται σε θόριο-230, ένα μη διαλυτό ισότοπο που κολλά πάνω στα ιζήματα που βυθίζονται προς τον πυθμένα.

Με άλλες τεχνικές κατάφεραν να ξεχωρίσουν τα υλικά από τα οποία αποτελούνταν τα ιζήματα ώστε να διαχωρίσουν εκείνα που προέρχονταν από τη θάλασσα και εκείνα που θα μπορούσαν να προέρχονται από τη στεριά όπως η σκόνη που είχε μεταφερθεί με τον αέρα εκεί. Με αυτές τις μεθόδους κατάφεραν να απομονώσουν τη σκόνη που προερχόταν από την αφρικανική ήπειρο και ταυτόχρονα να διακρίνουν τις συσσωρεύσεις της στα ιζήματα κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 χιλιάδων ετών.

Μελετώντας τις συσσωρεύσεις διαπίστωσαν ότι πριν από έξι χιλιάδες έτη η Βόρειος Αφρική ήταν υγρή και ότι η δημιουργία της ερήμου σημειώθηκε γρήγορα εκτιμώντας ότι η διαδικασία εξελίχθηκε και ολοκληρώθηκε πριν από περίπου πέντε χιλιάδες έτη, μέσα σε διάστημα 1-2 αιώνων. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Earth and Planetary Science Letters».

ΠΗΓΗ

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ... FOOTNOTES TO PLATO...

The safest general characterization of the European philosophical tradition is that it consists of a series of footnotes to Plato.

Alfred North Whitehead, Philosopher and Mathematician. 1861-1947. “Process and Reality”.

Ο ασφαλέστερος γενικός χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να δοθεί στην Ευρωπαϊκή φιλοσοφική παράδοση είναι ότι αποτελεί μια σειρά υποσημειώσεων στα έργα τού Πλάτωνα.

 Άλφρεντ Νόρθ Γουάϊτχεντ, Φιλόσοφος και Μαθηματικός. 1861-1947. «Διαδικασία και Πραγματικότητα».