«Ο Λεωνίδας στάθηκε πάλι μπροστά στους συγκεντρωμένους άντρες… Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η διάθεση του Σπαρτιάτη βασιλιά ήταν μάλλον χαρούμενη. Τα μάτια του έλαμπαν και η φωνή του ακουγόταν άνετη, δυνατή και επιβλητική:
Γιατί παραμένουμε σ' αυτό το μέρος;
Μόνο ένας σαλεμένος δε θα έκανε αυτή την ερώτηση. Είναι για τη δόξα; Αν ήταν
μόνο γι' αυτή, πρώτος εγώ… θα έτρεχα σαν δαιμονισμένος πάνω από αυτό το βουνό…
Αν αποχωρούσαμε από αυτές τις Πύλες
σήμερα, αδέλφια, άσχετα από το πόσα γενναία κατορθώματα κάναμε μέχρι τώρα, αυτή
η μάχη θα θεωρούνταν ήττα. Μια ήττα που θα σήμαινε την ήττα όλης της Ελλάδας κι
αυτό ακριβώς επιθυμεί ο εχθρός να πιστέψουν οι Έλληνες: Πόσο μάταιο είναι να αντισταθούν
στον Πέρση και στα εκατομμύριά του. Αν σώζαμε τα τομάρια μας σήμερα, μια μια οι
πόλεις θα έπεφταν πίσω μας, μέχρι να λυγίσει όλη η Ελλάδα...
Με τον τιμημένο θάνατό μας όμως εδώ,
αντιμετωπίζοντας όλα αυτά τα ανυπέρβλητα εμπόδια, μετατρέπουμε το χαμό σε νίκη.
Με τις ζωές μας σπέρνουμε το θάρρος στις καρδιές των συμμάχων μας και των
συμπολεμιστών που αφήσαμε πίσω μας. Αυτοί είναι που θα νικήσουν τελικά, όχι εμείς.
Δεν ήταν γραφτό να είμαστε εμείς...».
“ΟΙ ΠΥΛΕΣ
ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ” ΣΤΙΒΕΝ ΠΡΕΣΦΙΛΝΤ, Μετάφραση: ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΚΚΙΝΟΥ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ
