4 Σεπτεμβρίου 2014

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ - ΣΤΟΥΣ ΠΕΡΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ, ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΙΖΑΝ...

 
1) 0:20 Μανωλιούδης 
2) 5:37 ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ 77 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ
3) 14:40 Αξέγνοι Πειρατές.
4) 18:47 Μιχάλης Αλεφαντινός.
5) 24:09 Βασίλης Σκουλάς
6) 26:11 Σταυριανουδάκης Κυριάκος
7) 30:21 Ανδρουλάκης Νίκος
8) 34:53 Χαρούλης Γιάννης
9) 39:48 Σκουλάς - Πασχαλίδης
10) 43:12 Ψαραντώνης
11) 53:11 Γαρεφαλάκης Γιάννης
 
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ [Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ] 

Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν
και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,
μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν·
και των Αρμάτω' οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,
του Έρωτος οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη·
αυτάνα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,
ν' αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέραν
σ' μιά Κόρη κ' έναν Άγουρο, που μπερδευτήκα' ομάδι
σε μιά Φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι.
Κι όποιος του Πόθου εδούλεψε εις-ε καιρόν κιανένα,
ας έρθει για ν' αφουκραστεί ό,τ' είν' εδώ γραμμένα·
να πάρει ξόμπλι κι αρμηνειά, βαθιά να θεμελιώνει
πάντα σ' αμάλαγη Φιλιάν, οπού να μην κομπώνει.
Γιατί όποιος δίχως πιβουλιά του Πόθου του ξετρέχει,
εις μιάν αρχή α' βασανιστεί, καλό το τέλος έχει.
Αφουκραστείτε, το λοιπόν, κι ας πιάνει οπού'χει γνώση,
για να κατέχει κι αλλουνού απόκριση να δώσει.
Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν,
κι οπού δεν είχε η Τύχη τως θεμέλιο μήδε ρίζαν,
τότες μιά Aγάπη μπιστική στον Kόσμο εφανερώθη,
κ' εγράφτη μέσα στην καρδιά, κι ουδεποτέ τση ελιώθη

Η ιστορία καλά ξεκινάει... αλλά κάποιοι στην πορεία 
φροντίζουν να την αλλοιώνουν... 
Έτσι κι εδώ, στην αρχή του Ποιήματος "κάποιοι" 
αλλάξανε την λέξη "Τύχη",
που είχε το αρχικό κείμενο, με την λέξη "Πίστη"... 
 
Ήταν: 
«Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν, 
κι οπού δεν είχε η Τύχη τως θεμέλιο μήδε ρίζαν (ή θεμελιωμένη ρίζαν)» 
Έγινε: 
«Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν, 
κι οπού δεν είχε η Πίστη τως θεμέλιο μήδε ρίζαν (ή θεμελιωμένη ρίζαν)» 

Δημιουργείται έτσι η αλγεινή εντύπωση ότι ο Ποιητής 
αυτού τού Ερωτικού - Ηρωϊκού Έπους 
δήθεν μέμφεται τήν αρχαία Πίστη… 
Κάτι που δεν επιβεβαιώνεται από κανένα άλλο σημείο 
μέσα στο όλο Έπος των 10.012 στίχων! 
Έτσι, λοιπόν, λειτουργούν αυτοί που κυριολεκτικά 
"μας άλλαξαν την Πίστη", 
όπως λέει καμμιά φορά αγανακτώντας αυτός ο λαός. 
Εξάλλου, το ότι το αρχικό κείμενο είχε την λέξη "Τύχη", 
επιβεβαιώνεται και από την πρόθεση του Ποιητή. 
Ξεκινάει την αφήγησή του, μιλώντας για το άστατο 
της Τύχης:

«Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν
και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,
μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν…» 
 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ" ΤΟΥ ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΥ ΚΟΡΝΑΡΟΥ
ΤΟ ΕΠΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΟΙ 10 ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 7 ΗΜΕΡΩΝ

Ειπόντος τινός:
«Ω, Λεωνίδα, προς πολλούς μετ' ολίγων διακινδυνεύσων ούτως πάρει;»
Λεωνίδας έφη: «Ει μεν οίεσθέ με τωι πλήθει δειν πιστεύειν, ουδ' η πάσα Ελλάς αρκεί -βραχεία γαρ μοίρα του εκείνων πλήθους εστίν- ει δε ταις αρεταίς, και ούτος ο αριθμός ικανός


Όταν κάποιος του είπε:
«Με τόσους λίγους έρχεσαι, Λεωνίδα, να διακινδυνεύσεις απέναντι σε τόσους πολλούς;»
Ο Λεωνίδας είπε: «Αν πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στο πλήθος, δεν αρκεί ούτε ολόκληρη η Ελλάδα -αφού αποτελεί μικρό μέρος σε σχέση με το πλήθος εκείνων. Αν όμως πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στις αρετές του καθενός, τότε και ο αριθμός αυτός είναι ικανός


(Πλούταρχος, Λακωνικά Αποφθέγματα)

Μανθάνειν ἐν μὲν τῷ Οὐρανῷ τὸ ὁρᾶν, ἐν δὲ τῇ Γῇ τὸ ἀναμιμνήσκεσθαι.

Μακάριος ὁ διὰ τῶν Μυστηρίων διελθών, οὗτος γιγνώσκει τῆς ζωῆς τὴν ἀρχὴν καὶ τὸν σκοπόν!

Ὄλβιος ὅστις ἰδὼν κεῖνα εἶσ’ ὑπὸ χθόνα· οἶδε μὲν βίου τελευτάν, οἶδεν δὲ διόσδοτον ἀρχάν!


Πίνδαρος, Ποιητὴς τῶν Ἱερῶν Ἀγώνων τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ Προφήτης τοῦ Ἀπόλλωνος ἐν Δελφοῖς.



Και τί να πω αύριο στον Ήλιο;

«Σήκω, σαΐτεψε το φίδι, πώχει αφήκει

η παλιά φιδομάνα και που τώρα

πάλι τη γην ολόγυρα γυρεύει

στις δίπλες του σφιχτά για να τυλίξει»;

«Ξύπνα», να πω, «Τιτάνα Εσύ, και πάλι,

κυκλόφερε τα θεία πατήματά Σου,

τα θεία Σου τα σκιρτήματα τριγύρω

στο φοβερό ερπετό που ξαναζώνει

τη γη κι ο οσκρός* του αρχίνισε να τρέχει

στις θείες πηγές Σου, φαρμακώνοντάς τις»;


«Ο διθύραμβος του Ρόδου», Άγγελος Σικελιανός


* οσκρός = κεντρί, δηλητήριο
Ο Έλληνας, τέκνο του ΔευκΑλίωνος, μάχεται συνΕχώς!