Ε Ρ Ω Τ Ο Κ Ρ Ι Τ Ο Σ
ΤΟ ΕΠΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ
Ο "Ερωτόκριτος" είναι ένα από τα αριστουργήματα της νεώτερης Ελληνικής Λογοτεχνίας. Τον τίτλο του τον έχει πάρει από τον Ερωτόκριτο, το κύριο πρόσωπο του έργου, το οποίο υποδηλώνει «αυτόν που έχει κρίση στον Έρωτα» ή «έχει κριθεί από τον Έρωτα». Κι ο έρωτάς του είναι για την Αρετούσα, την «Αρετή ούσα», «αυτήν που είναι η ίδια η Αρετή».
Ποιητής του «Ερωτόκριτου» είναι ο Βιτσέντζος Κορνάρος (1553 - 1614) από την Σητεία της Κρήτης. Θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της αναγεννησιακής λογοτεχνίας της Κρήτης.
Ο «Ερωτόκριτος» είναι ένα επικό, αφηγηματικό ποίημα δέκα χιλιάδων δώδεκα (10.012) ιαμβικών δεκαπεντασύλλαβων στίχων. Η γλώσσα του είναι το Κρητικό ιδίωμα, αλλά επεξεργασμένο έτσι ώστε να καταστεί εξαιρετικό λογοτεχνικό όργανο, και η στιχουργία στηρίζεται μεν στο δημοτικό τραγούδι, ταυτόχρονα όμως διαφοροποιείται αρκετά. Το έργο ήταν πολύ δημοφιλές και κυκλοφορούσε σε χειρόγραφα όλον τον 17ο αιώνα, σε όλες τις Περιοχές όπου ζούσε τότε ο Ελληνισμός. Η πρώτη έντυπη έκδοσή του έγινε στην Βενετία το 1713.
Ο Κοραής χαρακτηρίζει τον Κορνάρο «Όμηρο της λαϊκής φιλολογίας» και το έπος του λειτούργησε για τους νεώτερους ποιητές ως σημείο αναφοράς και αστείρευτη πηγή Ελληνικότητας.
Το έπος χωρίζεται σε πέντε Μέρη και η υπόθεση διαδραματίζεται στην αρχαία Αθήνα.
«Εις την Αθήνα, που ήτονε τση μάθησης η βρώσις
και το θρονί της Αρετής κι ο ποταμός τση Γνώσης...»
