Τι σχέση έχει το
Ικόνιο
με το Κατ’
Εικόνα…
Εκεί
που ο Αννακός έζησε 300 χρόνια !
«Γενομένου δε του Κατακλυσμού επί Δευκαλίωνος... Ζεύς εκέλευσε τω Προμηθεί και τη Αθηνά...
είδωλα
αναπλάσαι εκ του πηλού!»
Ποιητική επεξεργασία του λήμματος: Τελέσιλλα–ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΟΝ
Χάρτης της Λυκαονίας, του 1903,
πρωτεύουσα της οποίας είναι το Ικόνιο.
Αφού επιμένεις, θα σου πω την Ιστορία...
Να την ακούσεις, με τα μάτια... ανοιχτά!
Για σένα, ίσως είναι μια μυθιστορία...
Μα η ψυχή σου θα γνωρίσει τελικά!
Ζούσε λοιπόν έτη πολλά, 300 λένε και παραπάνω,
κάποιος εκεί στο «Ικόνιο», προς το βουνό του Ταύρου.
Έτσι ονομαζότανε η οροσειρά εκείνη, που Φρύγες
και Λυκάονες κι άλλες φυλές δικές μας,
τριγύρω κατοικούσανε... Ναι, στη Μικρά Ασία...
«Κόνυα» μετά το είπανε οι Τούρκοι... μας το πήραν...
κι έδιωξαν τους αυτόχθονες, στο Πέραμα τους στείλαν
κι ίδρυσαν το Νέο Ικόνιο, στην Αττική τη γαία...
Όμως για να γυρίσουμε πίσω στην Ιστορία,
που ο Στέφανος Βυζάντιος στα «Εθνικά» αφηγείται,
ο άνδρας λεγόταν Αννακός και είδε τρεις Αιώνες!
Άλλο και τούτο, θα μου πεις... Απίστευτο μου κάνει...
Σήμερα ούτε στα εκατό ο άνθρωπος δεν φτάνει,
τότε... θα πει πως ζούσανε χρόνια πολλά, μα πάλι...
Τόσα πολλά; Παράδοξο, μα και σ’ αυτούς... Παράξενο
εφάνη!
Τόσο... που στο Μαντείο πήγανε, λέγεται οι δικοί του,
ως πού θα φτάσει ερωτούν... Καημό κι αυτοί που
είχαν...
Ως πότε θα ζει ο Αννακός... Άκου για τι απορούσαν!
Χρησμός τους δόθηκε βαρύς κι οι ίδιοι αναμειχθήκαν.
«Σαν θα τελειώσει η ζήση του... Όλοι τους θα χαθούνε»!
Κι αρχίσανε τα κλάματα οι Φρύγες και θρηνούσαν
από τα πριν τον έκλαιγαν, μαζί μ’ αυτόν και κείνους...
Τόσο πολύ το κλάμα τους, τόσο παροιμιώδες,
πού ‘μεινε πια να λέγεται, ως μια δημώδης φράση:
«Το κλάμα 'κείνο που ‘πεσε επί Αννακού, θυμάσαι;»,
λέγαν αυτοί, όπως κι εμείς... «το κλάμα της
αρκούδας»,
που ρίχνει... αχ... όποιος θρηνεί, πολύ και επισύρει
απ’ όσους γύρω τον ακούν, οίκτο καλέ... συμπόνοια.
Αυτά και άλλα... Θαυμαστά, στα «Εθνικά» θα βρείτε,
Μύθους, Ονόματα, Χρησμούς, Θεούς στα Ιερά τους,
μα κι όλη την Ιστορία μας, σε Πόλεις μοιρασμένη...
Κι ήρθε... για να γυρίσουμε, πίσω ξανά στον Λόγο...
η Ώρα που προσμένανε, που ‘χε ο Θεός σημάνει.
Έγινε λέει... Κατακλυσμός – Νώε, δεν αναφέρει -
του Δευκαλίωνος καιρός, ήτανε καθώς λέγει...
Και χάθηκε ο Αννακός, οι Φρύγες... Όλ’ οι ανθρώποι!
Νερά παντού, πότισ’ η γη, καθάρισε και λάμπει,
τα περιττά... πάει, φύγανε... κι έμειν’ η Αγνότητά
της!
Το χώμα ζωογονήθηκε, έτοιμο να βλαστήσει,
νέοι καιροί, νέους καρπούς... θα φανερώσ’ η Φύση!
Κάποτε... πάει και το Νερό, άρχισε να στραγγίζει
η Γη αναξηράνθηκε κι ο Ζεύς τότε κελεύει,
από πηλό ανάπλαση ειδώλων για να γίνει,
τον Προμηθέα όρισε, την Αθηνά αντάμα
στο έργο τούτο ποιητές... Αναδημιουργία!
Για νά ‘ναι τούτη φυσική, Καλεί και τους Ανέμους,
όλοι μαζί να πνεύσουνε, Ζωή να εμφυσήσουν,
στο τέλος πια τα είδωλα... ζώντα να καταστήσουν!
Έτσι λοιπόν και έγινε... «Διός ετελείωτο Βουλή»...
Έκτοτε δε εις ανάμνησιν, τούτου του γεγονότος,
«Εικόνιον» ονόμασαν, την πόλη που ιδρύσαν,
οι Νέοι Άνθρωποι μετά, το θαύμα αυτό... τιμώντας!
«ΕΙΚΟΝΙΟΝ»... αληθινά, του πρέπ’ η ονομασία,
αφού εκεί, στη Νέα Αρχή, γίναν μορφές οι εικόνες!
Κι ας έφτασε με τον καιρό, με "ιώτα" να
αρχίζει...
Αυτά συμβαίνουν... Έτσι απλά... Η γλώσσα ταξειδεύει
μέσα στον χρόνο κι αλλαγές, μη μας παραξενεύουν.
Ζώσα είναι η γλώσσα μας... Μα... από παλιά, η
ίδια,
σαν ζωντανή υπόκειται, σε πάθη... μα αντέχει,
κρατιέτ’ απ’ την Ουσία της, τη Θεϊκή Πηγή της!
Έτσι κι εμείς στο σήμερα... Ελληνικά μιλούμε,
όπως κι αυτός ο Ικονιεύς, ο Αννακός... Θυμάσαι;
Αυτός που ‘ταν η αφορμή... τούτης της Ιστορίας,
που είπαμε, ο Βυζάντιος στα «ΕΘΝΙΚΑ» διασώζει
και το ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΟΝ σε σένα φανερώνει,
μέσ’ απ’ την Έκδοση αυτή, που Θησαυρό θυμίζει...
Και για του λόγου τ’ αληθές,
«ΙΚΟΝΙΟΝ»... το λήμμα,
διάβασε στο πρωτότυπο
και το βιβλίο ψάξε,
αν θες μια πληροφόρηση,
αυθεντική να είναι...
Ιδού το πλήρες λήμμα στο αρχαίο λεξικό:
«Ἰκόνιον, πόλις Λυκαονίας πρὸς τοῖς ὅροις τοῦ Ταύρου. φασὶ δ' ὅτι ἦν τις
Ἀννακός, ὃς ἔζησεν ὑπὲρ τὰ τριακόσια ἔτη. τοὺς δὲ πέριξ μαντεύσασθαι, ἕως τίνος
βιώσεσθαι. ἐδόθη δὲ χρησμός, ὅτι τούτου τελευτήσαντος πάντες διαφθαρήσονται. οἱ
δὲ Φρύγες ἀκούσαντες ἐθρήνουν σφοδρῶς. ὅθεν καὶ παροιμία «τὸ ἐπὶ Ἀννακοῦ
κλαύσειν» ἐπὶ τῶν λίαν οἰκτιζομένων. γενομένου δὲ τοῦ κατακλυσμοῦ ἐπὶ
Δευκαλίωνος πάντες διεφθάρησαν. ἀναξηρανθείσης δὲ τῆς γῆς ὁ Ζεὺς ἐκέλευσε τῷ
Προμηθεῖ καὶ τῇ Ἀθηνᾷ εἴδωλα ἀναπλάσαι ἐκ τοῦ πηλοῦ, καὶ προσκαλεσάμενος τοὺς
ἀνέμους ἐμφυσῆσαι πᾶσιν ἐκέλευσε καὶ ζῶντα ἀποτελέσαι. διὰ οὖν τὰς εἰκόνας ἐκεῖ
διαγραφῆναι Ἰκόνιον κληθῆναι. καὶ ἔδει διὰ διφθόγγου [Εἰκόνιον]. ὁ πολίτης
Ἰκονιεύς.»
ΠΗΓΗ: ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ – «ΕΘΝΙΚΑ»,
ΑΚΟΥΣΕ την σχετική ραδιοφωνική εκπομπή για τα ¨Εθνικά" του Στ. Βυζάντιου:
