ΤΙΣ ΗΡΠΑΣΕ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΝ; - Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΚΑΤΗΣ

Ἐννῆμαρ μὲν ἔπειτα κατὰ χθόνα πότνια Δηὼ 
στρωφᾶτ' αἰθομένας δαί̈δας μετὰ χερσὶν ἔχουσα,
οὐδέ ποτ' ἀμβροσίης καὶ νέκταρος ἡδυπότοιο
πάσσατ' ἀκηχεμένη, οὐδὲ χρόα βάλλετο λουτροῖς.
Ἀλλ' ὅτε δὴ δεκάτη οἱ ἐπήλυθε φαινολὶς ἠώς, 
ἤντετό οἱ Ἑκάτη, σέλας ἐν χείρεσσιν ἔχουσα 
καί ῥά οἱ ἀγγελέουσα ἔπος φάτο φώνησέν τε·
«πότνια Δημήτηρ, ὡρηφόρε, ἀγλαόδωρε,
τίς Θεῶν οὐρανίων ἠὲ θνητῶν ἀνθρώπων
ἥρπασε Περσεφόνην καὶ σὸν φίλον ἤκαχε θυμόν;
Φωνῆς γὰρ ἤκουσ', ἀτὰρ οὐκ ἴδον ὀφθαλμοῖσιν, 
ὅστις ἔην· σοὶ δ' ὦκα λέγω νημερτέα πάντα». 
Ὣς ἄρ' ἔφη Ἑκάτη· τὴν δ' οὐκ ἠμείβετο μύθῳ
Ῥείης ἠυκόμου θυγάτηρ, ἀλλ' ὦκα σὺν αὐτῇ
ἤιξ' αἰθομένας δαί̈δας μετὰ χερσὶν ἔχουσα.

Ύστερα η σεβαστή Δηώ περιπλανιότανε στη γη εννέα ημέρες
στα χέρια της κρατώντας δάδες αναμμένες,
ούτε ποτέ αμβροσία και ούτε ποτέ νέκταρ ηδύποτο
δεν γεύτηκε θλιμμένη, ουτ’ έβαζε το σώμα στα λουτρά.
Αλλά σαν έφτασε την δέκατην ημέρα η φωτοφόρα Ηώς, 
η Εκάτη την συνάντησε κρατώντας φως στα χέρια,
κι άγγελμα φέρνοντάς της μίλησε και είπε: 
«Σεβαστή Δήμητρα λαμπρόδωρη, συ η ωριμάστρια των καρπών,
ποιός απ΄τους ουρανίους Θεούς κι απ΄τους θνητούς ανθρώπους
την Περσεφόνη άρπαξε και ράϊσε την καρδιά σου;
γιατί την φωνή άκουσα, όμως δεν είδα με τα μάτια μου
ποιός ήτανε, σου λέω με συντομία την πάσα αλήθεια». 
Έτσι λοιπόν είπε η Εκάτη, όμως σ’ αυτήν δεν αποκρίθηκε
της καλλίκομης Ρέας η θυγατέρα, αλλά γοργά μαζί της
έτρεξε μες στα χέρια της κρατώντας δάδες αναμμένες.

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Εἰς Δήμητραν, (στ. 47-61). Ἀπόδοση: Δ. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ – Ε. ΛΑΔΙΑ, Ἐκδόσεις ΕΣΤΙΑ.