Aμπέλια και χρυσές ελιές
μοιάζεις, Ελλάδα μου, όπως θες
φωτιά κι αέρας, στο φως της μέρας.
Τη μια ευρωπαία στο κλαρί,
την άλλη αρχαία προτομή.
Γιατί, γιατί;
Γύρνα και δείξε μου τον δρόμο σου ξανά,
μάτια μου, κομμάτια μου,
σαν γράμμα ατέλειωτο που έσβησε ο καιρός,
μ' ονόματα και χρώματα.
Γυμνά τα δέντρα, τα κλαδιά
κι έχουν πετάξει μακριά,
πουλιά κι αστέρια, σε ξένα χέρια.
Ετσι ήταν πάντα, μου γελάς
παιδιά είμαστε της λησμονιάς,
σ' ακούω χαμένος, σαν ζαλισμένος.
Στον ουρανό σου θέλω απόψε ν' ανεβώ,
να σε βρω,
αγκάλιασέ με, στο σκοτάδι σου να μπω
μάγισσα, σ' αγάπησα.
You shine, my Greece, as you would wish
With fire and wind in bright daylight.
You stand as if a branch of tree
One limb to Europe climbs
Another harks to statues past.
Why, Why?
Return and show me your path again
Beloved fragments of my soul
Like an endless letter that time erased
Imprinted with each name and hue.
Naked now both trees and branches
Our birds and stars have flown away
Residing now in foreign hands.
As ever was, you smile and shrug
Our youthful memories are short
I listen lost as in a daze.
I want to drift up into your sky tonight
To find you
Embrace me piercing through your darkness
Enchantress, I have loved you so.