Το ΤΟΝΑΛ είναι ο ΦΥΛΑΚΑΣ που προστατεύει κάτι
ανεκτίμητο, το ίδιο το είναι μας.Έτσι, μια σύμφυτη ιδιότητα του ΤΟΝΑΛ είναι να δείχνει αφιέρωση και ζήλο στην δράση του. Κι εφόσον οι
πράξεις του είναι το πιο σημαντικό μέρος της ζωής μας, ευνόητο είναι ότι μπορεί
να μεταβληθεί στον καθένα μας από ΦΥΛΑΚΑ σε ΦΡΟΥΡΟ.
Το ΤΟΝΑΛ είναι όλα όσα ξέρουμε. Αρχίζουμε να το
αποκτάμε την ίδια την στιγμή της γέννησής μας. Το ΤΟΝΑΛ αρχίζει με την γέννηση
και τελειώνει με τον θάνατο... Το ΤΟΝΑΛ δημιουργεί τον κόσμο... γιατί η
λειτουργία του είναι να κρίνει, να εκτιμά και να αντιλαμβάνεται... Δημιουργεί
τους κανόνες που με αυτούς αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Έτσι, κατά ένα σχήμα
λόγου, δημιουργεί τον κόσμο...
Το ΤΟΝΑΛ είναι ένα νησί... Υπάρχει ένα προσωπικό Τονάλ
για τον καθένα μας και ένα συλλογικό Τονάλ για όλους μας κάθε στιγμή∙ αυτό θα
το λέγαμε το ΤΟΝΑΛ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ. Μπορούμε να πούμε πως το Τονάλ των Καιρών μάς
κάνει παρόμοιους.
Από την στιγμή της γέννησής μας αισθανόμαστε ότι
αποτελούμαστε από δυο μέρη. Την ώρα της γέννησης και λίγο μετά είμαστε μόνο ΝΑΓΟΥΑΛ.
Τότε αισθανόμαστε ότι χρειαζόμαστε ένα αντίβαρο. Μας λείπει το ΤΟΝΑΛ, κι αυτή η
έλλειψη μας φέρνει από την πρώτη στιγμή ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου. Τότε, αρχίζει
να αναπτύσσεται το Τονάλ και γίνεται τόσο ζωτικό για την λειτουργία μας, που
θαμπώνει την λάμψη του ΝΑΓΟΥΑΛ, το επισκιάζει...
Από την στιγμή που γινόμαστε όλο ΤΟΝΑΛ αρχίζουμε να
δημιουργούμε ζεύγη. Αισθανόμαστε τις δυο πλευρές μας, όμως πάντοτε τις
παριστάνουμε με πράγματα του Τονάλ. Αυτές τις δυο πλευρές τις λέμε: Σώμα και
Ψυχή. Νόηση και Ύλη. Καλό και Κακό. Θεό και Διάβολο. Ποτέ δεν συνειδητοποιούμε
όμως ότι το μόνο που κάνουμε είναι ζευγάρωμα πραγμάτων του νησιού, σαν να
ζευγαρώνουμε καφέ και γάλα ή ψωμί και ομελέττα ή σάλτσα και μουστάρδα...
Είμαστε τυχαία ζώα. Ξεστρατίζουμε και μες στην τρέλλα
μας πιστεύουμε ότι δίνουμε τέλειο νόημα... Ο άνθρωπος δεν κινείται ανάμεσα στο
καλό και στο κακό... Η πραγματική του κίνηση είναι ανάμεσα σε θετικό και
αρνητικό.
Το ΤΟΝΑΛ και το ΝΑΓΟΥΑΛ είναι αληθινό ζεύγος... Αισθανόμαστε
ότι υπάρχει και ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΑΣ. Όμως, σαν προσπαθούμε να στερεώσουμε αυτή
την άλλη πλευρά, το ΤΟΝΑΛ αρπάζει το ραβδί και δείχνει υπερβολικό ζήλο σαν
διευθυντής. Μας ζαλίζει με τις πανουργίες του και μας αναγκάζει να εξαλείφουμε
και το παραμικρότερο ίχνος από το άλλο μέρος, το ΝΑΓΟΥΑΛ.
Το ΝΑΓΟΥΑΛ αναδύεται πάντοτε απρόβλεπτα. Η μεγάλη
τέχνη του ΤΟΝΑΛ είναι να εξαλείφει κάθε εκδήλωση του ΝΑΓΟΥΑΛ με τέτοιον τρόπο
ώστε ακόμα κι αν η παρουσία αυτού είναι ολοφάνερη, εντούτοις να περνάει
απαρατήρητη...
Το ΤΟΝΑΛ μια και ξέρει πόσο είναι σε βάρος του το να
μιλάει για τον εαυτό του, δημιούργησε τους όρους "εγώ",
"εμένα" κλπ. σαν αντίβαρο και χάρη σε αυτό μπορεί να μιλάει σε άλλα
Τονάλ ή να μιλάει στον εαυτό του και για τον εαυτό του... Ολοφάνερα ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ
ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ...
Σε μερικές περιπτώσεις, ωστόσο, ή κάτω από ορισμένες
συνθήκες, κάτι μέσα στο ίδιο το Τονάλ συνειδητοποιεί ότι υπάρχει κάτι
περισσότερο σε μας. Είναι ΣΑΝ ΜΙΑ ΦΩΝΗ που έρχεται από τα βάθη, η ΦΩΝΗ ΤΟΥ
ΝΑΓΟΥΑΛ... Η ολότητα του εαυτού μας είναι ΜΙΑ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ που το Τονάλ δεν
μπορεί να την εξαλείψει.
Και υπάρχουν ακόμα στιγμές, ιδιαίτερα ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΕΝΟΣ
ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ, όπου η ολότητα αυτή γίνεται φανερή. Αυτές τις στιγμές μπορούμε ΝΑ
ΜΑΝΤΕΨΟΥΜΕ και ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΣΟΥΜΕ τί πραγματικά είμαστε... Αυτές τις στιγμές το
Τονάλ αποκτά επίγνωση της ΟΛΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ.
ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΔΑ
«Ιστορίες Δύναμης»
