Για σένα Ελένη, για σένα Ελένη…
Μες στο Εγώ μου τους πολέμους σας θα κλείσω
και θα χορέψω ένα Ζεϊμπέκικο βαρύ,
θα διαλυθώ, θα γίνω σκόνη να καθίσω
πάνω στου κόσμου το ατσάλινο σπαθί…
Και θα παντρέψω το μυαλό και την ψυχή μου
μήπως και μοιάσω έστω λίγο στο Θεό.
Μέσα στις χούφτες μου θα κλείσω τα καρφιά τους,
θα πάρω φόρα και θα πέσω στο κενό.
Για σένα Ελένη, για σένα Ελένη…
Μα εσύ Ελένη, δεν ανήκεις σε κανέναν,
Ιδέα είσαι και τρελλό κυνηγητό,
συγχώρα με που φεύγω νικημένος,
μα ούτε σήμερα δεν βγήκες να σε δω.
Και δεν μ’ αρέσει να μου λένε τί να κάνω
κι ούτε γουστάρω τα παιχνίδια σας αυτά∙
γιατί Ελένη πίσω σου πια δεν κοιτάζεις,
τώρα που φεύγουμε κι οι δυό μας στ’ ανοιχτά.
Γιατί Ελένη, γιατί Ελένη;
Γιατί Ελένη, γιατί Ελένη;
Για σένα Ελένη, για σένα Ελένη…