9 Απριλίου 2013

ΗΛΙΟΓΕΝΝΗΤΗ - ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΘΥΓΑΤΕΡΑ



            Ηλιογέννητη
       Ερμηνεία: Αλέξανδρος Παρχαρίδης
Στίχοι - Μουσική: Μάνος Αχαλινωτόπουλος

Είδα ένα όνειρο μικρό
που γλύκανε η καρδιά μου.
Είχα φτερά, πνοή, γιορτή,
ψηλό το πέταγμα άααχ, το πέταγμά μου.

Κι έψαχνα, λέει, στα σύννεφα,
στην αγκαλιά του αγέρα,
να βρω την Ηλιογέννητη,
του Ήλιου θυγατέρα,
άααχ στο πέταγμα μου.

Του ανέμου άστρο κι εγώ,
το πιο μικρό,
μες στο φως της αυγής, ανατολής.
Μες στο μπλε τ’ ουρανού,
του γιορτινού,
η ματιά μου δροσιά, σταλαγματιά,
με τον φόβο γελά, αχ πως πετώ,
του ανέμου ψυχή κι εγώ,
πώς να σωθώ,
να μάθω πού πηγαίνω;

Βρίσκω την Ηλιογέννητη
στου σύννεφου την άκρη,
φλόγα φωτιά στα μάτια της,
χρυσή είν’ η θωριά,
αααχ, η θωριά της!

Αν θες να μάθεις πού θα πας
και να σωθείς γυρεύεις,
παιδί να γίνεις, μάτια μου,
στον Μύθο να πιστεύεις!

Παιδί να γίνεις, μάτια μου,
στον Μύθο να πιστεύεις!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΟΙ 10 ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 7 ΗΜΕΡΩΝ

Ειπόντος τινός:
«Ω, Λεωνίδα, προς πολλούς μετ' ολίγων διακινδυνεύσων ούτως πάρει;»
Λεωνίδας έφη: «Ει μεν οίεσθέ με τωι πλήθει δειν πιστεύειν, ουδ' η πάσα Ελλάς αρκεί -βραχεία γαρ μοίρα του εκείνων πλήθους εστίν- ει δε ταις αρεταίς, και ούτος ο αριθμός ικανός


Όταν κάποιος του είπε:
«Με τόσους λίγους έρχεσαι, Λεωνίδα, να διακινδυνεύσεις απέναντι σε τόσους πολλούς;»
Ο Λεωνίδας είπε: «Αν πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στο πλήθος, δεν αρκεί ούτε ολόκληρη η Ελλάδα -αφού αποτελεί μικρό μέρος σε σχέση με το πλήθος εκείνων. Αν όμως πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στις αρετές του καθενός, τότε και ο αριθμός αυτός είναι ικανός


(Πλούταρχος, Λακωνικά Αποφθέγματα)

Μανθάνειν ἐν μὲν τῷ Οὐρανῷ τὸ ὁρᾶν, ἐν δὲ τῇ Γῇ τὸ ἀναμιμνήσκεσθαι.

Μακάριος ὁ διὰ τῶν Μυστηρίων διελθών, οὗτος γιγνώσκει τῆς ζωῆς τὴν ἀρχὴν καὶ τὸν σκοπόν!

Ὄλβιος ὅστις ἰδὼν κεῖνα εἶσ’ ὑπὸ χθόνα· οἶδε μὲν βίου τελευτάν, οἶδεν δὲ διόσδοτον ἀρχάν!


Πίνδαρος, Ποιητὴς τῶν Ἱερῶν Ἀγώνων τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ Προφήτης τοῦ Ἀπόλλωνος ἐν Δελφοῖς.



Και τί να πω αύριο στον Ήλιο;

«Σήκω, σαΐτεψε το φίδι, πώχει αφήκει

η παλιά φιδομάνα και που τώρα

πάλι τη γην ολόγυρα γυρεύει

στις δίπλες του σφιχτά για να τυλίξει»;

«Ξύπνα», να πω, «Τιτάνα Εσύ, και πάλι,

κυκλόφερε τα θεία πατήματά Σου,

τα θεία Σου τα σκιρτήματα τριγύρω

στο φοβερό ερπετό που ξαναζώνει

τη γη κι ο οσκρός* του αρχίνισε να τρέχει

στις θείες πηγές Σου, φαρμακώνοντάς τις»;


«Ο διθύραμβος του Ρόδου», Άγγελος Σικελιανός


* οσκρός = κεντρί, δηλητήριο
Ο Έλληνας, τέκνο του ΔευκΑλίωνος, μάχεται συνΕχώς!