Ηλιογέννητη
Είδα ένα όνειρο μικρό
που γλύκανε η καρδιά μου.
Είχα φτερά, πνοή, γιορτή,
ψηλό το πέταγμα άααχ, το πέταγμά μου.
Κι έψαχνα, λέει, στα σύννεφα,
στην αγκαλιά του αγέρα,
να βρω την Ηλιογέννητη,
του Ήλιου θυγατέρα,
άααχ στο πέταγμα μου.
Του ανέμου άστρο κι εγώ,
το πιο μικρό,
μες στο φως της αυγής, ανατολής.
Μες στο μπλε τ’ ουρανού,
του γιορτινού,
η ματιά μου δροσιά, σταλαγματιά,
με τον φόβο γελά, αχ πως πετώ,
του ανέμου ψυχή κι εγώ,
πώς να σωθώ,
να μάθω πού πηγαίνω;
Βρίσκω την Ηλιογέννητη
στου σύννεφου την άκρη,
φλόγα φωτιά στα μάτια της,
χρυσή είν’ η θωριά,
αααχ, η θωριά της!
Αν θες να μάθεις πού θα πας
και να σωθείς γυρεύεις,
παιδί να γίνεις, μάτια μου,
στον Μύθο να πιστεύεις!
Παιδί να γίνεις, μάτια μου,
στον Μύθο να πιστεύεις!