ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο, 
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος, 
άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του Aχιλλέως· 
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε 
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν, 
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο —αφανισμένο—
μια σάρκα τώρα ποταπή —το πνεύμα του χαμένο—
 ανυπεράσπιστο —χωρίς πνοή—
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή.
 
Τα δάκρυα είδε ο Ζευς των αθανάτων 
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο» 
είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα να κάμω· 
καλλίτερα να μην σας δίναμε, άλογά μου 
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου 
στην άθλια ανθρωπότητα πού’ναι το παίγνιον της μοίρας. 
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας 
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των 
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.» —Όμως τα δάκρυά των 
για του θανάτου την παντοτινή 
την συμφοράν εχύνανε τα δυο τα ζώα τα ευγενή.

                                             
                                          Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

 

ὣς μένον ἀσφαλέως περικαλλέα δίφρον ἔχοντες
οὔδει ἐνισκίμψαντε καρήατα· δάκρυα δέ σφι
θερμὰ κατὰ βλεφάρων χαμάδις ῥέε μυρομένοισιν
ἡνιόχοιο πόθῳ· θαλερὴ δ' ἐμιαίνετο χαίτη
ζεύγλης ἐξεριποῦσα παρὰ ζυγὸν ἀμφοτέρωθεν.
Μυρομένω δ' ἄρα τώ γε ἰδὼν ἐλέησε Κρονίων,
              

                       ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Ρ 436 ἑπ.