Τὸ γὰρ Βέβαιον καὶ Πιστὸν καὶ Ὑγιές, τοῦτο ἐγώ φημι εἶναι τὴν ἀληθινὴν Φιλοσοφίαν...
Αυτό που έχει Βεβαιότητα, Αξιοπιστία και Υγίεια, αυτό λέω εγώ ότι είναι η αληθινή Φιλοσοφία...
~ΠΛΑΤΩΝ - Δεκάτη Επιστολή~
20 Νοεμβρίου 2012
ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ
Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο, που ήταν τόσο ανδρείος, και
δυνατός, και νέος, άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του
Aχιλλέως· η φύσις των η αθάνατη
αγανακτούσε για του θανάτου αυτό το έργον
που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν, την γη χτυπούσαν με τα πόδια,
και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο —αφανισμένο—
μια σάρκα τώρα ποταπή —το πνεύμα του χαμένο— ανυπεράσπιστο
—χωρίς πνοή—
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή. Τα
δάκρυα είδε ο Ζευς των αθανάτων αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως
τον γάμο» είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα
να κάμω· καλλίτερα να μην σας δίναμε,
άλογά μου δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί
χάμου στην άθλια ανθρωπότητα πού’ναι το παίγνιον της μοίρας. Σεις που ουδέ ο θάνατος
φυλάγει, ουδέ το γήρας πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα
βάσανά των σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.» —Όμως τα δάκρυά
των για
του θανάτου την παντοτινή την συμφοράν εχύνανε τα δυο τα ζώα τα
ευγενή.
Ειπόντος τινός: «Ω, Λεωνίδα, προς πολλούς μετ' ολίγων διακινδυνεύσων ούτως πάρει;» Λεωνίδας έφη: «Ει μεν οίεσθέ με τωι πλήθει δειν πιστεύειν, ουδ' η πάσα Ελλάς αρκεί -βραχεία γαρ μοίρα του εκείνων πλήθους εστίν- ει δε ταις αρεταίς, και ούτος ο αριθμός ικανός!»
Όταν κάποιος του είπε: «Με τόσους λίγους έρχεσαι, Λεωνίδα, να διακινδυνεύσεις απέναντι σε τόσους πολλούς;» Ο Λεωνίδας είπε: «Αν πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στο πλήθος, δεν αρκεί ούτε ολόκληρη η Ελλάδα -αφού αποτελεί μικρό μέρος σε σχέση με το πλήθος εκείνων. Αν όμως πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στις αρετές του καθενός, τότε και ο αριθμός αυτός είναι ικανός!»