Το βράδυ της 4ης Αυγούστου του 1936, ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ καλεί τους υπουργούς του στο Υπουργείο Εξωτερικών για έκτακτο Υπουργικό Συμβούλιο, ανακοινώνοντάς τους την επιβολή, με την έγκριση τού Βασιλιά, της Δικτατορίας. Ο αιφνιδιασμός των κομμάτων και εν γένει της κοινωνίας δεν ήταν δύσκολος, αφού ο ΜΕΤΑΞΑΣ από τις κυβερνητικές θέσεις που κατείχε κατάφερε να προωθήσει τους δικούς του ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού.
Το Μεταξικό καθεστώς προσπάθησε να καταστείλει και να ελέγξει το συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα με την κρατικοποίησή του και με ορισμένα φιλεργατικά μέτρα, όπως την λειτουργία τού ΙΚΑ και τις εργατικές εκδρομές. Παρ' όλα αυτά, δεν κατάφερε ποτέ να συγκροτήσει ένα πλήρες θεσμικό πλαίσιο.
Ουσιαστικά δύο ήταν οι κυρίαρχοι θεσμοί: Ο Βασιλιάς και ο αρχηγός τής Κυβέρνησης. Ο Δικτάτορας, μάλιστα, κυβέρνησε με συντακτικές πράξεις και με αναγκαστικούς νόμους. Εξάλλου, εντός τού καθεστώτος υπήρχε μία αντίθεση, διότι αφ' ενός ο ΜΕΤΑΞΑΣ, που επιθυμούσε μια πολιτική εθνοσοσιαλιστικού τύπου και αφ' ετέρου ο Βασιλιάς, που ήταν ο φορέας της εξουσίας, είχε μια καθαρά αγγλόφιλη διάθεση.
Η επιβολή, μάλιστα, από το Βασιλιά τής Δικτατορίας σχετίζεται με την ανάγκη να νομιμοποιηθεί κοινωνικά και πολιτικά ο Θρόνος, που είχε βγει τραυματισμένος από τον Εθνικό Διχασμό και να προστατευτεί η αστική τάξη από τις νέες θέσεις τού σοσιαλισμού, που την παρότρυνε ν' αφήσει πίσω της το διχασμό και να προχωρήσει σε νέους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Ωστόσο, το νέο καθεστώς προσπαθεί να νομιμοποιηθεί στρέφοντας το βλέμμα του στο παρελθόν και επιχειρώντας να ενωθεί μαζί του...
