Όνειρο είδα κάποτε, Όνειρο αληθινό,
Ω! μακρινή, Ζωή μου Ιερή.
Και το’ ζησα στα σπλάχνα μου, αξέχαστη Τιμή,
Αρχαίο Ολύμπιο Παλμό
Αθάνατη Ηρωική Ελληνική Βοή.
Όνειρο είδα κάποτε, Όνειρο αληθινό,
Με Αίμα Αξέχαστων Ανδρών Γραμμένο,
Αίμα για πάντα Ευλογημένο,
Αίμα Γόνων Ηρώων Σπαρτιατών,
Μελάνι Ζωντανό και Τιμημένο,
Στις Θερμοπύλες πιά Θαμμένο,
Όνειρο Ιερό!
Και αναζητώ εδώ πού ζώ,
Στα χρόνια αυτά τά Πεθαμένα
τόν ΈΝΤΙΜΟ ΝΕΚΡΟ!…
…
Εις τους αιώνες πού επέρασαν
και ακόμα περνούν,
…
Εις στα εγκλήματα
με το μαλλί τ’ αρνιού πλεγμένα,
…
Εις τους αιώνες τους φρικτούς
που αδιάκριτα ποδοπατούν
όνειρα Ιερά, ολότελα Ξεχασμένα,
…
Στα ράφια Ιστορίας μέ δέος φυλαγμένα
Όργια Βίας-Στήλες Ντροπής,
μεσ’ στα βιβλία τά αραχνιασμένα
μ’ ολόχρυσα γράμματα γραμμένα-
Μάρτυρες Εξουσιαστές να ΜΟΝΟΛΟΓΟΥΝ
ΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΎΒΡΕΩΣ ΝΑ ΥΜΝΟΥΝ
Ολόγυμνες από Τιμή και Σεβασμό-
ΌΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ-
Όταν η εντιμότητα με τον Εχθρό επλάγιασε
και εις του Σολομώντος τον Ναό,
το Σκότος της Ερήμου,
Μίσος και Φθόνο Άγιασε,
κι εγέννησε την Αφιλοτιμία,
συνάμα την Ολέθρια Δειλία.
…
Και αναζητώ εδώ πού ζώ,
Στα χρόνια αυτά τά Πεθαμένα
τόν ΈΝΤΙΜΟ ΝΕΚΡΟ!…
…
Τυφλός ο άνθρωπος από οτιδήποτε Ευγενικό,
Πνεύματα ανθρώπων Υποταγμένα,
Στην άλυσο δεμένα,
Τά Ιδανικά, στου Φόβου τον βωμό Θυσιασμένα.
…
Και αναζητώ εδώ
στόν Κόσμο αυτό να βρώ
στα χρόνια αυτά τά Πεθαμένα
την Επανάσταση Νεκρών…
στά πρόσωπα τά Παγωμένα!
…
Και αναρωτώ Εσένα Προδομένε…
Έλληνα Αγαπημένε:
«πώς να τιμήσω εδώ,
τον, τότε στις πανάρχαιες Θερμοπύλες,
Αγώνα Ιερό;
Αγώνα
Αγώνα Τιμημένων,
Ελεύθερων Ελλήνων,
Ηρώων Ευγενών Ανδρών;»
ΞΥΠΝΑ!!! από την νάρκη Έλληνα Σκλαβωμένε.
Του Άνδρα το παράστημα φόρεσε πάλι,
ΈΛΛΗΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΕ-
Αγάπη τής Ψυχής μου-
Έλληνα Αφορισμένε,
ΠΑΛΕΨΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ!
Στάσου στού Λεωνίδα Πλευρό!
Μαζί με Αυτόν, τον Θαρραλέο, τόν Τολμηρό,
της Σπάρτης Βασιλέα, τόν Ένδοξο Υιό,
Στάσου περήφανος μαζί μ’ Αυτόν,
του Ηρακλέους Γόνο Θεϊκό,
δίπλα στης Σπάρτης τον Αμίμητο,
της Σπάρτης της Αθάνατης,
Ήρωα Γαλαξιακό,
Δίπλα στον Λεωνίδα στάσου
-της Ήρας θρέμμα ΙΕΡΟ.
Έλληνα, Σήκωσε πάλι
εκείνη την Ασπίδα σου την Τρομερή,
ασήκωτο ατσάλι παλαιό-
αντάξιο σύντροφο-
στού Ήρωα μόνον το πλευρό.
Σήκωσε το ακόντιο Έλληνα εσύ,
Έλληνα
Έλληνα σήκωσε το σπαθί,
Πολέμησε τον Υβριστή,
Πάτησε, Σύντριψε τον Βέβηλο Σταυρό-
Πού Σένα ΣΤΑΥΡΩΣΕ,
Την Γή σου την Ιερά που Αιματοκύλησε
Την Ιστορία σου που Κατάστρεψε
και Τους Ναούς Σου που Εσύντριψε.
Έλληνα Πολέμησε τον Υβριστή,
Σήκωσε εκ νέου το Σπαθί
Στάσου στού Λεωνίδα το πλευρό
Πυρπόλησε τον Βέβηλο Σταυρό-
Πού τά Ιερά και τους Θεούς σου
Στους Οχετούς Του Πέταξε,
Καί τους Προγόνους σου
Απάνθρωπα Θανάτωσε,
Που τήν Ελλάδα Στείρεψε,
Τά Φώτα του Πολιτισμού Της Έσβησε,
Το Γένος Σου το Ιερό Κατακρεούργησε,
Κι Εσάς να Αφανίσει Πάλεψε.
Έλληνα ΞΕΧΑΣΜΕΝΕ ξύπνησε!
Σήκωσε το Σπαθί.
Φέρε στα στήθη σου τον Ηρακλή.
Τον Υβριστή Πολέμησε,
Σύντριψε τον Εβραϊκό Σταυρό-
ΤΟΥ ΈΛΛΗΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΟ ΕΧΘΡΟ-
πού όλο το Γένος των Ελλήνων
με Δόλο Βάρβαρο
και Φθόνο ασυμβίβαστο ΒΕΒΗΛΩΣΕ,
Καί των Ενδόξων Σπαρτιατών,
στις Θερμοπύλες, Θυσία Ιερή Ατίμασε,
Λές και η Μάχη εκείνη άσκοπα είχε γίνει
Το Αίμα τους-
Ω! Πρόγονοί μου Αίμα, Ψυχή, Καρδιά-
ΑΔΙΚΙΑ! ΦΩΤΙΑ!
ΠΟΥ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ.
Σήκωσε πάλι, Ω! Έλληνα Γόνε,
Σήκωσε πάλι την όμορφη Κεφαλή
Σήκωσε άφοβα την Ιερή,
εκείνη την Ασπίδα σου την Τρομερή,
Σήκωσε το Ακόντιο και το Σπαθί
Έλληνα Πάτησε, Γκρέμισε,
για πάντα Σύντριψε,
Τον Βέβηλο Σταυρό.
Για να μην λένε οι γενεές
που ’χουν σπαρθεί
απ’ άκρη σ’ άκρη πάνω στην γή,
ότι εσύ, από τον εχθρό ΑΜΑΧΗΤΙ
έχεις ΑΦΑΝΙΣΤΕΙ!
Ω! Νέε Έλληνα Πολέμησε!
Τις Θερμοπύλες των Προγόνων σου Δικαίωσε
Η Ώρα του Πολέμου ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ –
Τον Όρκο της Ανδρείας σου Έλληνα
κάνε τον ΜΠΟΡΑ.
Το αύριο Σου, ο Εχθρός Σου το ’σβησε.
Το μέλλον Σου στην Πάλη Ζεί!
Γέννησε μέσα σου τον Ήρωα Πολεμιστή!
Τον Βέβηλο Σταυρό κατάστρεψε!
Ώστε να μην λεχθεί ποτέ
απ’ τις αχάριστες γενιές-
απ’ τους Βάρβαρους Λαούς
πού κάποτε Εσύ Εκπολίτισες-
ότι :«καλώς για πάντα έσβησες!»
Να λεν’ αυτοί για τον δικό σου τον χαμό
με δάκρυα ύαινας χωρίς ντροπή και στεναγμό,
όταν θα είναι πιά αργά
για της Ελλάδας τά Παιδιά,
όταν η Γή βογκάει χωρίς Εσέ,
Να λεν’ οι βάρβαροι αυτοί…
οι ΝΑΝΟΙ οι πολλοί…
για αυτούς τους Άνδρες Ήρωες,
της Σπάρτης και Βοιωτίας Έλληνες μαχητές-
ηρώων αμέτρητων αρχαία γενιά-
και για τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα Βασιλιά,
πού για μια Ελλάδα ελεύθερη
επόθησαν ΜΑΖΙ το πάν να θυσιάσουν
την Πάτρια Ελλάδα Γή
τ’ Ολύμπου Κόρη Ιδανική
να ελευθερώσουν:
«άσκοπα πέθαναν αυτοί,
θυσία άχρηστη και μιαρή.
Δεν ήταν ήρωες, δεν γνώριζαν Τιμή.
Καί των Ελλήνων οι απόγονοι-
οι Έλληνες- όλοι δειλοί,
Καλά να Πάθουν».
Ω! Έλληνα, Σήκωσε το Κεφάλι
Γίνε ξανά Λιοντάρι!
Γίνε Γολιάθ, Γίγαντας, Παλικάρι,
Στόχευσε στυγερά!
Τόν Ύπουλο Νάνο Δαβίδ φέρε στο χώμα!
Γίνε της Νέμεσης Κοντάρι,
και πάνω σ’ αυτού το πτώμα,
Στήσε τον Όλυμπο Σου πάλι!
και του Δικαίου τά Κάλλη!
Κατάστρεψε τον Βέβηλο Σταυρό!
Ώστε να μην λεχθεί ποτέ
από τον Έλληνα τον Στερνό
με Δάκρυ Ατέλειωτο
Ντροπή και Στεναγμό,
όταν θα είναι πιά αργά
για της Ελλάδας τά Παιδιά,
όταν η Γή βογκάει χωρίς Εσέ:
«Κακόμοιροι και ανάξιοι
σκλάβοι νάνοι μικροί-
οι Έλληνες, είμαστε εμείς,
Οι Θερμοπύλες και η Ελλάδα-
Ελεύθερη
Ελεύθερη κάποτε Γή-
με Αίμα ιερό, Ανδρών Θεών, κάποτε ποτισμένη,
Θυσία θα Παραμείνει Αιώνια Αδικημένη!
Εμείς Ελλήνων απόγονοι όλοι Δειλοί
αμαχητί εις τους εχθρούς τις παραδώσαμε,
Ελλήνων Γή για πάντα Χαμένη.
Τους Ένδοξους στις Θερμοπύλες,
Εμείς τά Τέκνα τους, Αυτούς ΠΡΟΔΩΣΑΜΕ.
Ω! Έλληνα, γίνε ήρωας πάλι,
Στών Τριακοσίων Σπαρτιατών
των Βoιωτών και Θεσπιέων την Πάλη,
σε εκείνων των Ανδρών τά κάλλη
στάσου Ισάξιος
και της Θυσίας τους Αντάξιος!
Δόξασε την Γή πού σένα Γέννησε-
την Θεϊκή Ολύμπια Γή-Ελλάδα ΙΕΡΗ-
Που στ’ όνομα της Χριστιανικής Αγάπης
ΣΒΗΝΕΙ!...
ΣΒΗΝΕΙ….
ΣΒΗΝΕΙ….
…
Έχει Ύπουλα προδοθεί!
Για αιώνες ατέλειωτους Αιμορραγεί.
Φίδι στον κόρφο της Ιεχωβικό-
έκτρωμα από την Ασιατική Ορδή-
Η Ελλάδα σκλάβα αιώνες Κρατουμένη
στον Δόλο των Εβραίων
και ανέντιμων Ποιμένων Χριστιανών,
Θύμα η Μητρίδα Γη στον Εξευτελισμό,
Έτσι άμοιρα Καταδικασμένη,
Δίχως Ελπίδα, Ψυχή αιώνες Βιασμένη,
…
πού τώρα πιά τά Λοίσθια Αναπνέει,
στην Πρόληψη και Δεισιδαιμονία
Αιώνες Αλυσόδετη, Βασανισμένη.
Σήκωσε Έλληνα και πάλι την Φωνή σου
και του πολέμου την κραυγή
ύψωσε προς τον Ουρανό!
Κάλεσε πίσω τον Άρη τον Θεό!
Μολών Λαβέ φώναξε με Οργή!
Την Ιερή
Την Ιερή Παλλάδα Τρομερή
κάλεσε δίπλα σου να Στηθεί!
Τάραξε πάλι το Αιγαίο
και των Ελλήνων την αιματοκυλισμένη Γή-
Πόλεμο πάλι Έλληνα να Ορίσεις-
και την σφαγή των Ήσυχων Αρνιών
να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ!
Ω! Έλληνα μην αργήσεις!
Ω! Σπάρτη πανέμορφη Μητέρα μου Ιερή
Ω! Ένδοξη Αξέχαστη Λέαινα Τρομερή
Του Βασιλέα Λεωνίδα
και τών Τριακοσίων σου Υιών
Ω! Λακεδαιμόνα Γή,
Ω! Βοιωτία μου Τρανή,
Είθε οι Έλληνες Εσάς Προγόνους να Τιμήσουν-
και την Πατρίδα-
πού αιώνες τώρα Σκύβει
εμπρός σε Βάρβαρους Λαούς
Ξένους Μονάρχες Τύραννους
και Μοχθηρούς Απάνθρωπους θεούς-
Είθε οι Έλληνες να Ελευθερώσουν,
Την Μάχη
Την Μάχη Σας στις Θερμοπύλες την Ηρωική
μέσα στο ΑΙΜΑ τους να ξαναζήσουν
Νά ΜΙΜΗΘΟΥΝ εκείνη την παλαιά Σας Εποχή
όταν η Ανδρεία ήτανε Δόξα, Σκέψη, Τιμή,
και οι Έλληνες με μια Φωνή,
θυσίαζαν αδίστακτα ζωή,
Ελλάδα και Πανέμορφη Σπάρτη
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ πάντα να ’ναι,
κι από τους Βάρβαρους,
Ελλήνων Γη
ποτέ ΜΗΝ ΠΑΤΗΘΕΙ !
…
Τούς Θερμοπυλομάχους Αδελφούς Σου
ΝΑ ΤΙΜΗΣΕΙΣ!
Ω! ΈΛΛΗΝΑ…Μην λησμονήσεις!
Των Ήσυχων Αρνιών την ανελέητη ΣΦΑΓΗ
να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ!
Ω! Έλληνα μην αργήσεις!
Το αύριο Σου, ο Εχθρός Σου το ’σβησε.
Τον Όρκο της Ανδρείας σου Έλληνα
κάνε τον ΜΠΟΡΑ.
Το μέλλον Σου στην Πάλη Ζεί!
Η Ώρα του Πολέμου ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ!
ΠΡΟΜΗΘΕΑ
