Έως πότε θα αδρανείτε; Πότε θ’ αναστήσετε τον άλκιμο θυμό σας;
«Μέχρι τεύ κατάκεισθε; Κότ΄ άλκιμον έλξετε θυμόν, ώ νέοι; Ουδ’ αιδείσθ’ αμφιπερικτίονας ώδε λίην μεθιέντες; Εν ειρήνη δε δοκείτε ήσθαι ατάρ πόλεμος γαίαν άπασαν έχει».
Έως πότε θα αδρανείτε; Πότε θ’ αναστήσετε, νέοι, τον άλκιμο θυμό σας; Δεν ντρέπεστε τους γείτονές σας που αδιαφορείτε τόσο πολύ; Νομίζετε ότι έχετε ειρήνη ενώ ο πόλεμος αναταράζει όλη τη γη!
Καλίνος ο Εφέσιος
Το να αποδεικνύεις το αυτονόητο και να δηλώνεις το αυτόδηλο δεν είναι βέβαια ο θρίαμβος της λογικής. Εν τούτοις αυτό αναγκαζόμαστε εκ των πραγμάτων να κάνουμε, συχνότατα μάλιστα, στην εκπάγλου «προόδου», «αναπτύξεως» και «εξελίξεως» εποχή μας. Και, επειδή, τα «πράγματα» (μάλλον οι σκιές των πλασμάτων τους στο λυκόφως της λογικής που μας τυλίγει) μας εξαναγκάζουν, ερχόμαστε τώρα, με τις πενιχρές δυνατότητες που διαθέτουμε υποκειμενικά και αντικειμενικά να…. «αποδείξουμε» την «ηθική ακεραιότητα» των προγόνων μας, αυτών των ίδιων που εγέννησαν -γιατί ήταν γνήσια εμβολή του εαυτού τους- το χάρμα της ανθρωπότητος, τον Ελληνικό Κόσμο.
Δεν είναι μόνο οι καύσεις, οι εκθεμελιώσεις, οι σφαγές, οι ποινές και οι απαγορεύσεις τα όπλα δια των οποίων επεχειρήθη η συντριβή αυτού «του σκανδαλώδους ωραιότητος για το θεό»… όπως ανεφώνησε ο αββάς Fourmant πριν εξαπολύσει τις στρατιές των ρασοφόρων του για να καταστρέψουν ό,τι είχε απομείνει από τη Σπάρτη το έτος 1789· το χείριστο είναι η δηλητηριώδης εμβολή στην συνείδηση των νεωτέρων Ελλήνων, του αισθήματος αναστολής και ντροπής για το είδος τους.
Αυτό επιδιώκεται μέσα από μιαν ακατάσχετη κατασυκοφάντηση των προγόνων μας, μια ψυχοφθόρο επιδρομή που στοχεύει στην δική μας άλωση, στον δικό μας ανδραποδισμό, το αίσθημα απαξίας ως προς την φυσική σου προέλευση, οδηγεί, βέβαια, στο αίσθημα μειονεξίας. Άμεση συνέπεια είναι το ψυχικό τεράτωμα που τείνει να καταβροχθίσει ό,τι συναπαρτίζει την αληθέστερη περιοχή του είναι μας. Εκείνην που κατοικείται από τις αιώνιες μορφές, ιδέες και έννοιες που πληρούν και εμψυχώνουν κάθε μας πράξη, εμπειρία ή διάθεση που είναι τα θεμέλια και το κρυμμένο νόημα του ενδότερου εαυτού μας, αλλά και ο κοινός ιστός που μας συνδέει σε σχέσεις ομοψυχίας και κατανόησης με τους ομοίους μας ενώ καθορίζει και τα κριτήρια των διαφορών μας από τους ανομοίους μας. Άλλοι τα λέγουν αρχε-τύπους, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο, ειδικό: είναι ό,τι έχει δρέψει η ψυχή μας από τις ψυχές των προγόνων μας σε βάθος γενεών μέγα, ό,τι έφερε μαζί της πριν γεννηθούμε σαν γνώση αναμνηστική, έμφυτη όλων όσων ήσαν ο αθροιστικός ψυχικός βίος εκείνων που μας εγέννησαν.
Όλα αυτά, ένας ωκεανός από μορφές -όχι μόνο εικόνες- που κατακλύζουν το είναι μας είναι το έδαφος της όλης προσωπικότητάς μας που περιμένει να αναδώσει τα άνθη και τους καρπούς των πανάρχαιων σπόρων που βρίσκονται σ’ αυτό περιμένοντας τη δική μας φροντίδα. Η προσωπικότητά μας, αλλά και τα έργα και οι σχέσεις μας με τους άλλους εξαρτούν την εξέλιξή τους από την ευφορία αυτού του εδάφους. Και πρώτο βήμα της συνείδησής μας προς τον μυστικό αυτόν κήπο, είναι η αναγνώριση, ο εντοπισμός του κρυμμένου του πλούτου. Έπειτα, είναι η αναδοχή του από τον καθένα μας και η ομολογία του από το σύνολό μας -από το σύνολο των φερωνύμων Ελλήνων. Κι έπειτα, βέβαια, είναι η αναδιατύπωσή του -με άπειρους τρόπους, προσωπικούς και συλλογικούς- στη γλώσσα που γνωρίζουμε και γνωρίζουν τα στοιχεία του -στην μητρική μας γλώσσα.
Εάν όμως μείνει ακαλλιέργητο κι άγνωστο το έδαφος, ο σπόρος θα φυτρώσει βλαστούς στρεβλούς και καχεκτικούς -και μερικά βλαστήματα θα είναι , από την αγριότητά τους τοξικά. Αλλά μήπως όλα αυτά τα φύτρα δεν θα έχουν προσβληθεί από το δηλητήριο εκείνων, που καταριώνται και τους σπορείς και τους σπόρους;
Τις κατάρες και τις συκοφαντίες, εμείς πρέπει να τις πολεμήσουμε, πριν απ’ όλα με την ίδια την συνείδησή μας. Να θυμηθούμε πάλι ποιοι είμαστε, και να το ομολογήσουμε με λέξεις και τρόπους. Είδάλλως, θα φθαρούμε και από το μέσα μας δηλητήριο. Θα γίνουμε αφασικοί, αμνήμονες, με λειψή συνείδηση και ανάπηρη ψυχή. Λοιπόν, θα προτάξουμε εδώ ένα συμπερασματικό αξίωμα: Η εμφάνιση και μόνον της Ελλάδος στο πρόσωπο της Γης είναι ένα απόλυτο Ηθικό γεγονός.
Επειδή: Πρώτον, η ίδια η μορφή της είναι άγαλμα πολλών αρετών: μέτρο, αρμονία, λιτότητα, ηπιότητα, ρώμη, χάρις, ευγένεια, υγεία, ευκρασία, γενναιοδωρία, ευφροσύνη, σύμπνοια και φιλία ανόμοιων -δηλαδή Αγάπη, και άλλα πολλά. Δεύτερον, επειδή όχι τυχαία, αυτή ακριβώς η χώρα εγέννησε και περιέθαλψε το κάλλιστο ανθρώπινο είδος. Και Τρίτον, κατά συνέπεια, υπήρξε επί χιλιετίες εστία του αναλόγου ανθρωπίνου Έργου, του οποίου σταθερός χαρακτήρας ήταν το Ωραίο. Και κατά την πίστη των προγόνων μας πάρεδρος του αγαθού, της νοητής, της υψηλότερης, δηλαδή, θεϊκής Αρχής και σαν αρχή είναι ο εξηγητικός λόγος των πραγμάτων είναι το Ωραίο (ιεροί λόγοι Ορφέως). Επίσης, η θεά Αθηνά που υφαίνει τις κρυφές εντέλειες του κόσμου, λέγεται και είναι Αρετή. Και τίνος λαού, και ποίας θρησκείας, ποίας γλώσσας και ποίας πράξεως είναι γέννημα η λέξη Ηθική; Οι Έλληνες είχαν τη λέξη. Και όποιος έχει το όνομα των πραγμάτων έχει και την εμπειρία τους. Επίσης: από Ελλήνων χέρια εγράφησαν τα μόνα μέχρι προσφάτως περί ηθικής συγγράμματα. Όσα εσώθησαν είναι: «Ηθικά Νικομάχεια » του Αριστοτέλους, «Εγχειρίδιον» του Επικτήτου», «Εις εαυτόν» του Μάρκου Αυρηλίου, «Τα χρυσά Έπη του Πυθαγόρου» του οσιομάρτυρος των Ελλήνων Ιεροκλέους. Όταν οι «αγαθότατοι»και «αγαπητικότατοι»Χριστιανοί εβασάνιζαν τον Ιεροκλέα, όπως το νοσηρό τους μυαλό τούς εξωθούσε, εκείνος γέμισε την παλάμη του με αίμα των πληγών του και είπε στους δημίους του: «Να, Κύκλωπα, πιές αίμα, αφού προηγουμένως έφαγες ανθρώπινο κρέας». Οι Κύκλωπες τώρα μιλούν ως ηθικοδιδάσκαλοι κατήγοροι εναντίον Εκείνων...
Η Ελλάς υπήρξε η Αυθεντία του Καλού και του Αγαθού. Και πέραν των ειδικών περί ηθικής συγγραμμάτων, αυτό τεκμηριώνεται και από μια πρόχειρη, έστω, ανάγνωση οποιουδήποτε έργου από τα σωζόμενα της Ελληνικής Γραμματείας. Από κανένα, όποιο και αν είναι το αντικείμενό τους δεν λείπουν οι πολλές και μεγάλες περί «του ηθικώς δέοντος και δοκούντος» αποφάσεις. Κυρίως το δεσπόζον και καθολικώς διευθυντικό στοιχείο του Αρχαίου Ελληνικού βίου, η θρησκεία, είναι ένα σύστημα ηθικό, μια διδασκαλία ηθική. Οι Θεοί που ενέπνεαν τους προγόνους μας διαθέτουν τόσες αρετές –ως σύμφυτες της Οντότητός τους, εννοείται -που μήτε καν η Ελληνική Γλώσσα δύναται να κατονομάσει. Η άσκηση λοιπόν της Αρετής, όπως ρητά διδάσκεται από όλους τους προγόνους μας ήταν η πλέον θεάρεστη πράξη. Η τέλεια θυσία ήταν οι καλοί λογισμοί, οι καλοί λόγοι, οι καλές πράξεις. Έτσι και οι επτά σοφοί «κοινή ξυνελθόντες απαρχήν της σοφίας ανέθεσαν τωι Απόλλωνι εις τον νεών τον εν Δελφοίς»…
Και στη συνέχεια αυτού του σημειώματος, οι «αποδεικτικοί λόγοι» περί της Ηθικής των προγόνων μας, ανατίθενται σ’ εκείνους τους ιδίους. Είναι αυτόδηλο, βέβαια, ότι όσα αποσπάσματα των σχετικών λόγων παρατίθενται, είναι τυχαίες επιλογές από ένα αρίφνητο πλήθος ισότιμων και ισοβαρών αποφάνσεων. Αρκεί, ίσως, να πούμε, ενδεικτικώς, ότι αποπειραθήκαμε να καταγράψουμε εδώ τα ονόματα των «ηθικής σημαντικών» όρων που περιέχονται στο λεξικό Liddell - Scott. Απεδείχθη αδύνατον. Τα ονόματα που αρχίζουν από Άλφα και μόνον, θα κατελάμβαναν ένα ολόκληρο 16σέλιδο.
Έτσι είναι. Η αυθεντία δεν αμηχανεί, ούτε απορεί, ούτε εξαντλεί τους τρόπους της προκειμένου να περιγράψει τα ιδιώματά της, ούτε έχει ανάγκη διδασκάλων ούτε δανείων. Ας σκεφτούν οι Χριστιανοί συνάνθρωποί μας, με την ευκαιρία και τούτο: ο ιδρυτής της θρησκείας τους παρουσιάζει πάρα πολλές θεμελιώδεις ομοιότητες προς τον αρχαιότερό του (1200 π.Χ.) θεό των Ινδών Κρίσνα (σταύρωση του Κρίσνα και ανάσταση, τριαδικότητα, παρθενογένεση, υιός ξυλουργού, κλπ.). Η Ελληνική Θρησκεία, δεν διαθέτει κλεψίτυπα. Διότι, ας το επαναλάβουμε, είναι όλη μια Αυθεντία, που εκ φύσεως ,ιδρύεται από την Αλήθεια και εναγκαλίζεται με Αγάπη την Ανθρωπότητα.
Το σύνολο των τεκμηρίων που απέμειναν από την λυσσαλέα άλωση του αχράντου και αμεμφούς Ελληνικού Κόσμου, άλωση που εκτελέσθη από τους ιδίους τους πλαστογράφους του, παραδίδουν την μορφή και το είδος μιας ανθρώπινης ποιότητας, που η ωραιότητά της οφείλεται στην σταθερή και συνεχή έντασή της προς το ιδεώδες σε κάθε τομέα του ανθρώπινου βίου και σε κάθε μέτρο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ώστε λοιπόν, και όσοι σήμερα ομιλούν εν ονόματι εκείνου του Κόσμου είναι, ή οφείλουν να είναι, αντάξιοι του αντικειμένου το οποίο επικαλούνται ως αγαπητό και του οποίου παρουσιάζονται ως υπερασπιστές. Οφείλουν ν αντιμετωπίζουν την αναιδή κατασυκοφάντηση του Ελληνικού Κόσμου με την ίδια Ηθική, στην οποία υπάκουαν, όπως σε έμφυτη δύναμη, οι πρόγονοί μας. Ήδη εκθέσαμε όσο αυτό ήταν δυνατό-δηλαδή ελάχιστα-ποιο ήταν το φάσμα της και ποια η ισχύς της. Και τούτο έγινε με το στόμα Εκείνων. Όχι με το δικό μας.
Πρέπει να κατανοήσουμε, ότι είναι αδύνατον να επιτύχει η νεώτερη κίνηση για την επανίδρυση των προγονικών αξιών στη ζωτική μας σφαίρα, εάν δεν επιτευχθεί, εάν δεν αναστηθεί από τα σκοτάδια και τους ιστούς των απωθημένων στις περιοχές της Λήθης και του ακατάληπτου, στο φως της συνείδησης και της αναδοχής, το κύριο και δεσπόζον κίνητρο ο προαιώνιος και απέραντος ψυχισμός που μας κληρονόμησαν οι μητέρες και οι πατέρες μας. Ούτως η άλλως, αυτός μας κινεί, αλλά, δυστυχώς, άλογα και στρεβλά επειδή δεν γίνεται αντιληπτό, επειδή αυτός ο θησαυρός μας περισσότερο από κάθε άλλον μένει κρυμμένος κάτω από στρώματα κονιορτού και λίθων, εξ αιτίας του διωγμού που υπέστη το πνεύμα των Ελλήνων και του φόβου, και των συμπλεγμάτων που επέφερε αυτός, και μας στοιχειώνουν ακόμη.
Αλλά εάν κάτι είναι πράγματι αήττητο στους αιώνες, αυτό είναι η ζωτική, η πνευματική και ψυχική αυθεντία που διηύθυνε την δημιουργία εκείνου του θαύματος του πανανθρώπινου πολιτισμού, ως επιφάνεια μίας ανάλογης ανθρώπινης ποιότητας. Όσοι λοιπόν ομνύουν σε κείνον τον κόσμο, πρέπει και να τιμούν την ουσία του. Και αυτοί δεν είναι άλλοι παρά η κολοσσιαία διάσταση των ηθικών μεγεθών του. Όχι μόνο των λόγων αλλά των λόγων που σφραγίζουν τα έργα και σφραγίζονται από αυτά. Εκεί λοιπόν ας προσέξουμε και αυτό ας προτάξουμε έναντι της ασχημοσύνης –φανερής και κρυφής – των «άλλων»: το κάλλος της ψυχής μας, ανασύροντάς το από την αφάνεια, λαμπρύνοντάς το με την σμίλη της αληθούς Μνήμης, υψώνοντάς το, καλό και όμοιο προς τους προγόνους μας ανάθημα Τιμής και Αλήθειας και Ζωής. Διότι τα έργα εκείνων δεν είναι για να θαυμάζουμε παθητικά, είναι για να τα μιμούμεθα. Επειδή από την φλόγα της ψυχής τους της αχθοφόρου, ζωπυρώθηκε στον κόσμο των αισθητών η ιδέα του κάλλους του νοητού το οποίο απολαμβάνουμε ως οικείο μέσα από τις μορφές που έπλασαν εκείνοι και μίσησαν οι πολέμιοι τους.
Αλλά εκείνο που χρειάζεται, για να μην γίνει η απραξία και η λήθη μας αιτία να καταλήξουμε συνεργοί των δευτέρων, είναι να ασκήσουμε τον εαυτό μας στο να αφυπνιστεί και να μένει άγρυπνος και ενεργός κατά το υπόδειγμα εκείνων. Κι έπειτα, για να είναι και το πρώτο εφικτό, να μάθουμε να διακρίνουμε τα σημαίνοντα των ορατών μορφών, να ανάγουμε αυτά τα σημεία, τα δεικνύμενα, στην πηγή τους, η οποία ρέει και τονθορύζει αλάθητους χρησμούς της πρωτίστης Σοφίας, που βρίσκει ρίζες και καρπούς στην Αρετή τους. Αυτή είναι που γέννησε και τα άλλα μνημεία, από τα οποία, ένα σπάραγμα, ένα ερείπιό τους, υπερβαίνει σε φορτίο εντέλειας οτιδήποτε καινοφανές.
Οι ναοί, τα αγάλματα, τα αγλαΐσματα όλα που δημιούργησαν με τα μάρμαρα, τον πηλό, την πέτρα, τα μέταλλα, τον διαβήτη, τον γνώμονα, όπως και ο κάθε λόγος τους, δεν είναι ψυχρές «λογικές»κατασκευές. Αλλά είναι απεικάσματα της ψυχικής και νοητικής τους ευρωστίας, ευγενείας, ευσεβείας και ευφροσύνης, είναι γεννήματα του ευλαβικού τους θάρρους να σμίγουν με τα πράγματα, να μην φοβούνται την εγγενή αντίφαση των πραγμάτων. Τούτο τους οδήγησε στην Αγάπη προς το Μεγάλο Πραγματικό απ’ όπου αντλούσαν με άπειρην αισθαντικότητα τις καθαρές ιδέες όλων των Αρετών. Κι η Αρετή είναι σύμφυτη του λόγου των πραγμάτων και της φύσεως, έλεγαν.
Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν, σαν γνώστες και σαν πολεμιστές, να συντρίψουν αυτό το μέγιστο, ολοζώντανο Ον που μας άφησαν: τον λόγο της ψυχής τους που «αύξανε από τον εαυτό της». Αυτό θα γίνει μόνο αν συντρίψουν εμάς. Και θα μας συντρίψουν, αν καθηλώσουν την ψυχή μας σε άγονες, ακατάληπτες και άλογες περιοχές της ύπαρξής μας. Ας απαγορεύσουμε στους πωλητές –ή δωρητές– της θανατηφόρου Λήθης να πλησιάσουν, από εδώ και στο εξής, τις θύρες τις συνείδησης μας: «Εκάς οι βέβηλοι», λοιπόν, και από την Ελευσίνα αυτού, του δικού μας σταδίου, όπου προς το παρόν διεξάγεται -ή πρέπει να αρχίσει να διεξάγεται ο μεγάλος αγώνας της Ανάμνησης και της Επαναδιατύπωσης όσων έχουμε την βαριά, όσο και καλή μοίρα να είμαστε κληρονόμοι.
Ομάδα Ελλήνων στο Θρήσκευμα "Αρκαδία".
