Ἡ παρουσία τοῦ χαρακτῆρος ποὺ λύνει τὸν δεσμώτη θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν ἕνας δάσκαλος ἢ κάποιος καθοδηγητὴς ποὺ ἔχει βιώσει τὸν πραγματικὸ κόσμο, ἄλλὰ ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ τοῦ Πλάτωνος («ἐν ταύτῃ ἐκ παίδων ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ τὰ σκέλη καὶ τοὺς αὐχένας»), ἀφήνεται καθαρὰ νὰ ἐννοηθῇ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ δεσμώτης ἔχει τἀ χέρια του ἐλεύθερα ἐξ ἀρχῆς γεγονὸς ποὺ τοῦ ἐπιτρέπει νὰ λυθῇ «ἀπὸ μόνος του» χωρὶς ὑποχρεωτικὰ τὴν βοήθεια κάποιου ἄλλου.
Ἡ ἀλληγορία γράφτηκε περίπου τῷ 380 π.Χ. καὶ συμβολίζει τὸν πραγματικὸ κόσμο ποὺ ζοῦμε, κόσμος ὁ ὁποῖος βρίσκεται βυθισμένος στὸ σκότος τῆς ἀπαιδευσίας καὶ ἀγνοίας, ποὺ τονίζεται στὴν ἀρχὴ τῆς ἀλληγορίας «παιδείας τε πέρι καὶ ἀπαιδευσίας».
Αὐτοὶ ποὺ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τοὺς δεσμῶτες καὶ περνοῦν τὰ ἀντικείμενα ποὺ προβάλλονται σὲ ἐμᾶς σὰν σκιὲς, εἶναι διάφοροι ἐπαΐοντες, δημοσιογράφοι καὶ πολιτικοὶ ποὺ παραπλανοῦν, διαστρεβλώνουν τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐμφανίζουν ὑπὸ μορφὴν σκιᾶς, ἀλλοιωμένη καὶ ἀσαφῆ στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ λόγῳ ἀπαιδευσίας δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν πραγματικότητα.
Συμβαίνει συχνὰ στὴν ζωὴ, ἄνθρωποι ποὺ θέλουν νὰ βοηθήσουν, νὰ χλευάζονται καὶ νὰ ἀπομονώνονται ἀπὸ τοὺς περισσότερους...
«Ἂγε δὴ χαίρων, Αἰσχύλε χώρει,
καὶ σῶζε πόλιν τὴν ἡμετέραν
γνώμαις ἀγαθαῖς, καὶ παίδευσον
τοὺς ἀνοήτους· πολλοὶ δ᾽εἰσὶν...»
(Ἀριστοφάνης, Βάτραχοι. 1500-3)
ΠΗΓΗ
