«Ἀνάγκη γάρ, ὡς ἔοικε, μέλειν ἡμῖν καὶ τοῦ ἔπειτα χρόνου,
ἐπειδὴ καὶ τυγχάνουσιν κατά τινα φύσιν οἱ μὲν ἀνδραποδωδέστατοι οὐδὲν φροντίζοντες
αὐτοῦ, οἱ δ' ἐπιεικέστατοι πᾶν ποιοῦντες ὅπως ἂν εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον εὖ ἀκούσωσιν.
Ὃ δὴ καὶ ἐγὼ τεκμήριον ποιοῦμαι ὅτι ἔστιν τις αἴσθησις τοῖς τεθνεῶσιν τῶν ἐνθάδε·
αἱ γὰρ βέλτισται ψυχαὶ μαντεύονται ταῦτα οὕτως ἔχειν, αἱ δὲ μοχθηρόταται οὔ
φασι, κυριώτερα δὲ τὰ τῶν θείων ἀνδρῶν μαντεύματα ἢ τὰ τῶν μή».
Είναι ανάγκη, καθώς φαίνεται, να μας μέλει και για
τον έπειτα χρόνο, επειδή συμβαίνει σύμφωνα με κάποιο φυσικό νόμο, οι μεν δουλικότατοι
των ανθρώπων να μην φροντίζουν καθόλου γι’ αυτό, ενώ οι πιο ενάρετοι να κάνουν
το παν ώστε να έχουν καλό όνομα και στον έπειτα χρόνο.
Πράγμα το οποίο εγώ
θεωρώ τεκμήριο του ότι υπάρχει κάποια αίσθηση των αποθανόντων για τα εδώ πράγματα·
διότι οι άριστες ψυχές μαντεύονται ότι αυτά έτσι λειτουργούν, ενώ οι μοχθηρότατες
όχι, εγκυρότερα δε είναι τα μαντεύματα των θείων ανδρών παρά των άλλων.
Πλάτων, Ἐπιστολαί (Β΄), Σύγχρονη ἀπόδοση: Ἰαλυσσός
