Χαῖρ’, ἐπεὶ οὔτι σε μοῖρα κακὴ προὔπεμπε νέεσθαι
τήνδ’ ὁδόν (ἦ γὰρ ἀπ’ ἀνθρώπων ἐκτὸς πάτου
ἐστίν),
ἀλλὰ Θέμις τε Δίκη τε. Χρεὼ δέ σε πάντα πυθέσθαι
ἠμὲν Ἀληθείης εὐκυκλέος ἀτρεμὲς ἠτορ
ἠδὲ βροτῶν δόξας, ταῖς οὐκ ἔνι πίστις ἀληθής.
Ἀλλ’ ἔμπης καὶ ταῦτα μαθήσεαι, ὡς τὰ δοκοῦντα
χρῆν δοκίμως εἶναι διὰ παντὸς πάντα περῶντα.
Χαίρε, επειδή δεν σε απέστειλε κακή μοίρα να εισέλθεις σε αυτήν την Οδό
(στ’ αλήθεια αυτή η Οδός βρίσκεται μακρυά από την Πεπατημένη των ανθρώπων),
αλλά η Θέμις και η Δίκη. Χρειάζεται, λοιπόν, να μάθεις τα πάντα,
τόσο για την γαληνεμένη και ακλόνητη καρδιά της σφαιρικής Αλήθειας
όσο και για τις γνώμες των θνητών, που δεν έχουν καμμιά αληθινή βάση.
Αλλά γενικώς και αυτά οφείλεις να μάθεις, καθώς τα θεωρούμενα σωστά
πρέπει να εξετάζονται βαθειά, περνώντας διαρκώς από έλεγχο τα πάντα.
Παρμενίδης, Περί Φύσεως
(Απόδοση: Ιαλυσσός)
