11 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ


Η μοίρα μας ως ανθρώπων είναι να μαθαίνουμε και ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΟΠΩΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ: Με ΦΟΒΟ και ΣΕΒΑΣΜΟ κι έχοντας απόλυτη ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στον εαυτό του.

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ δεν αφήνεται και δεν παραπονιέται, ούτε έχει σαν κίνητρο το κέρδος ή τη ζημία. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ κινείται μόνο για τον αγώνα και ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ.

Έτσι, το αποτέλεσμα πολύ λίγο τον ενδιαφέρει. Κατά την τελευταία μάχη του πάνω στη Γη, ο Πολεμιστής αφήνει ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ του να πετάξει ελεύθερο και καθάριο. Κάνει την ΜΑΧΗ του, γνωρίζοντας ότι η ΘΕΛΗΣΗ του είναι αλάνθαστη και ΑΜΕΜΠΤΗ.

ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΔΑ 
«Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα»
Αναρτήθηκε από:
Ετικέτες , , ,
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΟΙ 10 ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 7 ΗΜΕΡΩΝ

Ειπόντος τινός:
«Ω, Λεωνίδα, προς πολλούς μετ' ολίγων διακινδυνεύσων ούτως πάρει;»
Λεωνίδας έφη: «Ει μεν οίεσθέ με τωι πλήθει δειν πιστεύειν, ουδ' η πάσα Ελλάς αρκεί -βραχεία γαρ μοίρα του εκείνων πλήθους εστίν- ει δε ταις αρεταίς, και ούτος ο αριθμός ικανός!»

Όταν κάποιος του είπε:
«Με τόσους λίγους έρχεσαι, Λεωνίδα, να διακινδυνεύσεις απέναντι σε τόσους πολλούς;»
Ο Λεωνίδας είπε: «Αν πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στο πλήθος, δεν αρκεί ούτε ολόκληρη η Ελλάδα -αφού αποτελεί μικρό μέρος σε σχέση με το πλήθος εκείνων. Αν όμως πιστεύετε ότι πρέπει να βασιζόμαστε στις αρετές του καθενός, τότε και ο αριθμός αυτός είναι ικανός!»

(Πλούταρχος, Λακωνικά Αποφθέγματα)

Μανθάνειν ἐν μὲν τῷ Οὐρανῷ τὸ ὁρᾶν, ἐν δὲ τῇ Γῇ τὸ ἀναμιμνήσκεσθαι.

Μακάριος ὁ διὰ τῶν Μυστηρίων διελθών, οὗτος γιγνώσκει τῆς ζωῆς τὴν ἀρχὴν καὶ τὸν σκοπόν!

Ὄλβιος ὅστις ἰδὼν κεῖνα εἶσ’ ὑπὸ χθόνα· οἶδε μὲν βίου τελευτάν, οἶδεν δὲ διόσδοτον ἀρχάν!

Πίνδαρος, Ποιητὴς τῶν Ἱερῶν Ἀγώνων τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ Προφήτης τοῦ Ἀπόλλωνος ἐν Δελφοῖς.



Και τί να πω αύριο στον Ήλιο;

«Σήκω, σαΐτεψε το φίδι, πώχει αφήκει

η παλιά φιδομάνα και που τώρα

πάλι τη γην ολόγυρα γυρεύει

στις δίπλες του σφιχτά για να τυλίξει»;

«Ξύπνα», να πω, «Τιτάνα Εσύ, και πάλι,

κυκλόφερε τα θεία πατήματά Σου,

τα θεία Σου τα σκιρτήματα τριγύρω

στο φοβερό ερπετό που ξαναζώνει

τη γη κι ο οσκρός* του αρχίνισε να τρέχει

στις θείες πηγές Σου, φαρμακώνοντάς τις»;


«Ο διθύραμβος του Ρόδου», Άγγελος Σικελιανός


* οσκρός = κεντρί, δηλητήριο
Ο Έλληνας, τέκνο του ΔευκΑλίωνος, μάχεται συνΕχώς!