«Το Πάσχα Είναι Ευλογημένο!»
λέγει ο Ρασοφόρος ο Παπάς,
Βρυκόλακας στ’ Ολόμαυρο τό Ένδυμα
του Καϊάφα του Ραβίνου Τυλιγμένος!
Και τά Ελληνόπουλα παιδιά
ακούνε σιωπηλά!
Κι’ ύστερα Μαρτυρούνε Υπνωτισμένα,
Αρνιά μικρά, έτσι Θρεμμένα,
Ψυχές Πνιγμένες στην Θεία Μεταλαβιά:
«Το Πάσχα ΜΟΥ το Ευλογημένο
Του Μωϋσή Γιορτή Χαρμόσυνη είναι Ιερά!»…
Πάσχει η Γή,
Πάσχει Αιώνες τώρα Μακρινούς,
Πάσχει Θανάσιμα Πληγωμένη,
Κατάκαρδα Αιμορραγεί,
στα Στήθη Λαβωμένη!
Και Αιμορραγώ και εγώ
μαζί με αυτήν,
και Πάσχω και πονώ!
Πάσχω σκληρά να θυμηθώ,
Πάσχω!
Και Ερωτώ:
«Πώς άνοιξε η Πληγή αυτή
Γλυκιά Μητέρα μου
Πάνω σε Σένα,
Στα στήθη σου τά στοργικά,
πού θρέψανε Βουνά κι’ Ωκεανούς,
Ποτάμια, Θάλασσες, Πολιτισμούς,
καί έμβια όντα ωσάν και μένα;»
Πάσχω αιώνες!
Πάσχω… πονώ!
Αιώνες Πάσχω,
Πάσχω να θυμηθώ,
Το Κείθε Απόμακρο
Θαμμένο-Ζωντανό
Το Πρώτο Πάσχα το Μοιραίο,
Πάσχα Μακάβριο,
Πάσχα Μακαρισμένο!
Που το Ευλογούνε μεσ’ στις Εκκλησιές
Απ’ τους Βυζαντινούς Καιρούς,
Καιρούς απάνθρωπους και Βδελυρούς,
Στά αμέτρητα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ωμούς-
Στής Μέδουσας το Αίμα Βουτηγμένους!
Αιώνες Πετρωμένους!
Θανατηφόρα Μαυροφόρα Οσμή,
Του Εκλεκτού Λαού Οργή!
Πάσχα Ιεροποιημένο,
Του Αβραάμ και Μωϋσή
Πάσχα Θεοποιημένο!
Πληγή στού Ολύμπου την Καρδιά
Πληγή ανεπούλωτη
Πληγή αιώνων Ανοιχτή
Κολάσεως Φωτιά!
Ελλάδα μου Πατρίδα μου,
Άνθος μου Μαραμένο!
Πάσχω μέσα στα Λοίσθια,
να Θυμηθώ, και Υπνοβατώ!
Διαβάτης Ολομόναχος Καταδιωγμένος,
Δίχως Ουράνιο Οδηγό,
Ψάχνω! Στις Mακρινές μου τίς Ζωές-
Μνήμες Παλιές κι Αραχνιασμένες,
Ω! έρημη ψυχή μου,
Πικρό Ποτήριο στα Χείλη σου Σκιές!
Και Εκεί,
Στις Μακρινές και Αιώνιες Παραλίες,
στής Λήθης μου τά Άδυτα,
τ’ ατέλειωτα τά Μυστικά Φρικτά,
ΕΚΕΙ! Μέσα στα Δάκρυα-Φωτιά Καυτή-
πού μόνον της Ψυχής ο Γολγοθάς μπορεί να Χύσει,
Βαφτίστηκα Ιέρεια Ξανά!
Και Όραμα μπροστά στα μάτια
μου εφάνηκε θολό!
Στής Γαίας την Καρδιά μπηγμένο
Μαχαίρι Αιχμηρό-
Στο Σχήμα του Σταυρού Φτιαγμένο,
και στην Λαβή του την Χρυσή
"Εξάκτινο" Όργιο Καταραμένο,
τ’ Αστέρι του ...
-Σύμβολο ΜΙΣΟΥΣ- σκαλισμένο!
Και αυτό πού Πάσχιζα να δώ,
το Πάσχα αυτό το Μακρινό,
το Πρώτο, το Μοιραίο,
Μπροστά μου υψώθηκε
Γιγάντιος Βωμός,
σε Αίμα Ανθρώπινο Νωπό
Βαμμένος,
Κατάμαυρο Όργιο,
Σπέρμα του ΦΟΒΟΥ Τρομερό,
Της Μέδουσας Ούρλιασμα
Τέρας Μορφή
Στα Έγκατα του Τρόμου Γεννημένη,
Του Εφιάλτη του Προδότη
Μισάνθρωπη Γενιά Φρικτή!
Είδα μπροστά μου μέρα Άνοιξη,
Μάρτυρας Μόνον ο Ουρανός,
πού ανέτειλε μέσ’ στά Σκοτάδια
της Ύβρεως Γενιάς-
Στον Ύπουλο Κόρφο
του "Πρίγκιπα Μωϋσή"-
Στ’ Αβύσσου αυτό το Σπέρμα
τον Καταχθόνιο Υιό-
Αχάριστη Μαύρη Καρδιά-
Πόθος Απάνθρωπος,
Ολέθρια Καταστροφή,
Αβυσσαλέα Οργή,
Αλλάζων Μίσος, Απέραντο Βαθύ,
κατά των Τέκνων Όλων
ΘΑΝΑΤΟΣ
της Γαίας Θεάς και των Θεών Βουλή!
Και Βάψανε τις Θύρες τους
οι Ιερόσυλοι Αυτοί-
Του Αβραάμ η Αμείλικτη Ροή-
σε Κόκκινο χρώμα ζωηρό,
Μ’ Αίμα ζεστό, Νωπό,
Αρνιών πολλών Ζωή,
Θυσία Φθονερή-
Σύμβολο της Αθανασίας τους
Ασπίδα τους απ’ την ολέθρια ΣΦΑΓΗ-
πού Έμελλε να Πράξουν,
Χαρμόσυνο Έργο και Ιερό-
Νήπια, Παιδιά και Νεογνά να ΣΦΑΞΟΥΝ-
Ασύλληπτο Μίσος Αιχμηρό,
Το Πάσχα Αυτό,
Σπονδή Τροφή,
για Μωϋσή Υβριστή!
και Κρόνιο Θεό
…
…
Μια μέρα Άνοιξη,
Μέρα για πάντα Θλιβερή,
Χλωμή, Συννεφιασμένη,
Σαν Βούρκωσε μέχρι το Χείλος της
η Εύσπλαχνη Καρδιά
της Πονεμένης Γης
η Δρόσος η όμορφη, η τρυφερή,
Δάκρυα έγινε, Βροχή!
Και εσκόρπισαν διάχυτα
και σκάλωσαν τά Δάκρυα
Διαμάντια Αγκιστρωμένα,
στής Άρρητης Αρχής
τά Πέπλα τά Διάφανα!
Αιώνια Κλειδωμένη!
Μετέωρη Κραυγή!
Δάκρυα αμέτρητα
στής Ειμαρμένης
την Βουβή Φωνή
με Αύρα κεντημένα!
Στής Γαίας Θεάς
την Μνήμη Μακρινή
Δάκρυα Φωτιά,
Αιώνια Καρφωμένα!
Μάρτυς Αιώνιος ο Άρχων Ουρανός!
Η Νέμεσις Θεά, των Πάνδεινων Δικαία Εκδικητής,
Της Γαίας Θεάς και των Ανθρώπινων Ψυχών
Αιώνιος Λυτρωτής!
Μέλαν Σκήπτρο κρατών,
την Καταιγίδα Αγιάζει!
Να Επιστρέψει Ο ΆΡΗΣ Ο Θεός!
Να γίνει Ο Απύθμενος ο Στεναγμός!
Στοργή και Έλεος-
ΘΕΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ!
Μια μέρα Άνοιξη, μέρα πενθηφορούσα,
Το Πρώτο Πάσχα πρόβαλλε,
Το Πρώτο, το Μοιραίο-
Ελεεινή Μορφή!
Και απ’ άκρη σ’ άκρη Τύλιξε
της Αίγυπτου τήν Γή,
των Νήπιων το Κλάμα Γοερό!
Θανάτου Πέπλο Σκοτεινό!
Κι ’ από τ’ ανάκτορα του Φαραώ,
κι’ απ’ του Βοσκού την στάνη,
Θρήνος Μεγάλος, Λύπη Χολή!
Γιόμισε την Αυγή,
Έρημης Μάνας Σπαρακτική Κραυγή!
Των ΝΗΠΙΩΝ παιδιών της,
Η ανελέητη ΣΦΑΓΗ!
…
Καί Κάθε Νεογνό,
Πρωτότοκο καί τρυφερό,
π’ ακόμα θήλαζε Γάλα γλυκό
δώρο Αγάπης Μητρικό,
και λούφαζ’ ήρεμο
στο Στήθος το θερμό,
κι’ απ’ της Μητέρας την Καρδιά-
θρόμβο απαλό -
Νανούρισμα Θεϊκό,
σε όνειρα Στοργής ήταν παραδομένο,
μάγουλο ροδαλό,
ανέμελο στα στήθη αραγμένο,
αμάραντο στα χείλια του
χαμόγελο γλυκό
καί μεταξένιο,
…
Απ’ τόν Υβριστή τόν Μωϋσή
Ολέθρια Εντολή Ετάχθη,
και Κάθε Νεογνό Πρωτότοκο
μαζί με’ όλα τά Νήπια καί τά Παιδιά,
αμείλικτα ΕΣΦΑΧΘΗ !!
…
Έτσ’ άρχισε
και Γιόμιζε ο Ποταμός
Στο Αίμα των Αθώων Βαφτισμένος,
Το Πάσχα εκείνο το παλιό
Πάσχα ΜΟΥ Ευλογημένο!
Ροή από την Άβυσσο,
στού Αβραάμ και Μωϋσή
το Σπέρμα Γεννημένος!
Πού Χείμαρρος έγινε μετά-
Ολέθρια Ορμή-
Ατέλειωτη Καταδίκη!
Καί απ’ τον Τύραννο Ιεχωβά
-Μακάβριο Είδωλο-
Και μεσ’ στις Εκκλησιές
των Χριστιανών,
για πάντα Ευλογήθη!
Και αφότου κύλησαν
των Νήπιων και Νεογνών
τά Αίματα τά Αγνά.
μέσα στού Νείλου τά Νερά,
Εξάπλωσαν μακρύτερα,
Εξάπλωσαν μακριά,
Πλημμύρα γίνανε πάνω στην Γή,
Κοκκίνισαν Λαγκάδια και Βουνά,
και Μπήξανε σαν Σίδηρο Καυτό
εις του Αιγαίου την Καρδιά,
στ’ Ελληνικά Νερά!…
και τότε
…
ΕΚΕΙ!
...
Εις την Κοιτίδα του Φωτός,
Ελλάδα Όμορφη Τρανή
Θεών Φροντίδα και Καμάρι!
Η Ανελέητη Σφαγή
ΘΡΗΣΚΕΙΑ έγινε Φρικτή!
Αιώνων Μακρών Μάχη Σφοδρή,
Μάχη Αμείλικτη και Λυσσαλέα!
…
Και η Γή Χλωμή
στού Έλληνα Ήρωα
το κάθε Σώμα-
Νεκρή Κραυγή-
Με Θρήνο Ασήκωτο
και Μητρική Στοργή,
Έγερνε Αργά την Κεφαλή,
Τ’ Αγκάλιαζε
Τά Φίλαγε...
…
Και Έκλαιγε!
…
Έκλαιγε!
….
Έκλαιγε!
Έκλαιγε Ασταμάτητα
Δάκρυα Πικρά!
Και Έσειαν τά Βουνά,
απ΄της Τιτανίδας
τους Ηφαίστειους Κραδασμούς!
Φουρτούνιαζε η Θάλασσα,
από τά Βογκητά της,
Και Λύσσαζε ο Βορράς
απ’ τον Βαθύ Καημό
πού Έκαιε τά Σωθικά της!
Με Δάκρυα Έλουζε
η Γη
τά Μάτια τά Όμορφα
τά Ηρωικά,
στον Θάνατο τώρα Σφαλιστά!
Μητέρα Πικραμένη!
Καρδιά Σπασμένη!
Μέσα Στο Αίμα των Ελλήνων
και Αυτή Πνιγμένη!
Οι Ήρωες οι Γαλαξιακοί,
Της Ήρας Θρέμμα Θείο,
Οι Έλληνες οι Φωτεινοί
Μνήμες εγίνανε Χαμένες,
Εις την "Οργή τού υποχθόνιου θεού"
Θαμμένες!
Αθάνατη Τιτανίδα Φοβερή,
Στού Χειμάρρου το Αίμα πιά Χαμένη!
Γκρεμίστηκαν, Θραυστήκανε
στον Βόρβορο της Ύβρεως-του Μωϋσή,
Όλα τά Ηλιόλουστα της
Τά Ιερά Τεμένη!
Και 'Εκλεισε τά Μάτια της να μην ιδεί,
πώς χάθηκαν μέσ’ στη Ροή-
Στους χείμαρρους απ΄ το Αίμα το πολύ-
και Πνίγηκαν στα Ξεσκισμένα Σωθικά της,
Λαοί πολλοί,
Πανέμορφοι Θεοί!
…
Και μέσα από την Θάλασσα την Ερυθρά
Μέ Αίμα Γιομισμένη,
Ξεπρόβαλλαν τά Πρόβατα
Λωλά Αρνιά!
Δειλές Ορδές!
Θύματα του Φονιά!
Πολύπαθες Καρδιές!
Στα Βάσανα του Μίσους Ρημαγμένες!
Ψυχή Χαμένες!
Στο Σκότος του Υβριστή
Αιώνες πιά Εγκλωβισμένες!
Στρατιές πολλές!
Στόν Φόβο του Ιεχωβά Δεμένες.
Έρποντες Δούλες οι Ψυχές,
η κάθε μια τους, όλες αυτές
Στην "Ράβδο του Μωϋσή" Σκαμμένες!
Και γιόμισε η Πλάση Αρνιά πολλά,
Χριστιανικές Οσμές!
Αρνιά στην Όψη Άσπρα κι Αγνά!
Μά μέσα τους Σαπίλα-
Μαύροι Οχετοί-
Σε Άθεο Λάβαρο Ταγμένοι,
Ανθρωποκτόνα Όρνεα,
Εις του Ιησού Σωτήρα τον Σταυρό-
Στην ΑΡΠΑΓΗ και ΦΟΝΟ των ΨΥΧΩΝ-
Θηρευτές Όλοι τους Ορκισμένοι!!!
Και Φάγανε Πατέρα κι’ Αδελφό,
μερίδα δίνοντας καί στον "Θεό" τους...
…
Και Βιάσανε Μητέρα
Κόρη, κι’ Αδελφή
…
κι’ αφού Ρουφήσανε Αίμα Πολύ,
Οι Βέβηλοι Χριστιανοί-Ποίμνια Αγνά-
Εις του Ιησού Σωτήρα τον Σταυρό-
Στην ΑΡΠΑΓΗ και ΦΟΝΟ των ΨΥΧΩΝ
Θηρευτές Όλοι τους Ορκισμένοι,
Πάνω στα Πτώματα τά Σιωπηλά,
Στο Μέτωπο πρώτα το Θρυμματισμένο,
Έτσι!!!
Να φαίνεται η Οργή τους καλά, και καθαρά!
Καρφώσανε "μ’ Αγάπη" Ανάθεμα Καυτό -
Του υποχθόνιου θεού το Βλήμα -
Του... "Σωτήρος" τον Σταυρό-
ΣΑΠΙΑ Νεκρή Οσμή,
Του Τύραννου Κατακτητή
Βέβηλο Σήμα-Δειλή Φωνή!
…
Πάσχει η Γή,
Πάσχει Αιώνες τώρα Μακρινούς,
Πάσχει Θανάσιμα Πληγωμένη,
Κατάκαρδα Αιμορραγεί,
στα Στήθη Λαβωμένη!
Και αιμορραγώ και εγώ
μαζί με αυτήν,
και Πάσχω και πονώ!
τήν Ανελέητη Σφαγή-
Τό Πάσχα ΜΟΥ το Ευλογημένο,
Πληγή Ανοιχτή!
Ποτάμια το Αίμα πάνω στην Γή!
Αδέσποτες Ψυχές και Μαραμένες!
Στείρες Καρδιές και Βιασμένες!
Του Πάσχα εκείνου η Σφαγή-
το Μίσος του Αβραάμ και Μωϋσή-
πού το’ πανε Αγάπη κι’ Αρετή
μέσα στις Εκκλησιές
και το Ευλογήσανε!
Και τά εγκλήματα της Ύβρεως αυτής,
πού με Ευλάβεια Θερμή, οι Χριστιανοί
Γονατιστοί, τά Προσκυνήσανε!
Μάρτυς Αιώνιος ο Άρχων Ουρανός!
Η Νέμεσις Θεά, των Πάνδεινων Δικαία Εκδικητής,
Της Γαίας Θεάς
και των Ανθρώπινων Ψυχών
Αιώνιος Λυτρωτής!
Μέλαν Σκήπτρο κρατών,
Την Καταιγίδα Αγιάζει!-
να Επιστρέψει Ο ΆΡΗΣ Ο Θεός!
Να γίνει Ο Απύθμενος ο Στεναγμός!
Στοργή και Έλεος-
ΘΕΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ!
Τιτανίδα Άνασσα! Θεά!
Στα Κάλλη Ασύγκριτη
Πανέμορφη Αφροδίτη!
Ο Άρης ο Θεός
Αδίστακτος Πολεμιστής!
Ωραίος καί Τρομερός!
Θάνατο ΔΙΚΑΙΟ θα Απαιτήσει!
Τά Αίματα του Κρόνου
μέσα στην θάλασσα
πάλι Να Χύσει,
Στου Αιγαίου την Αλμύρα ,
Εσύ, πανέμορφος Καρπός!
Να ξαναγεννηθείς!
Ο Άρης ο Θεός
Αδίστακτος Πολεμιστής!
Να Σ’ Αγαπήσει!
Ο ΆΡΗΣ ο Θεός-
Πολέμια Καρδιά-
πού μ’ Άσβεστο Έρωτα
κι Αγάπη Αέναη για σένα Καίει,
Λαμπρός Στην Πάλη ΝΙΚΗΤΗΣ
Λάφυρα…λάφυρα πολλά…
Ολόκληρη την Κρόνια Γενιά,
Στα Πόδια Σου Γονατιστός
Εμπρός σου θα προσφέρει!
Λαμπρόστηθη Τιτάνια
Παντογενής Πανέμορφη Θεά!
Κρυφός σου Έρωτας Βρισάρματος,
Ο ΆΡΗΣ ο Θεός
Περήφανος και Τρομερός!
Ολόλαμπρα Στολισμένος!
Εμπρός σου θά ’ρθει Ταπεινός
Ικέτης Σεβαστός!
Ω! Χρυσοστέφανη
Πολύκαρπη Αφροδίτη,
Λάτρης Σου Αιώνιος!
Ο Άρης ο Θεός!
Θέλγητρο Θεϊκό!
Και Σύ στην Κλίνη σου θα Τον δεχθείς,
Μητέρα Ερώτων!
Γενέτειρα Θεά,
Όπως και Παλαιά-
Αγάπη Πύρινη και Θεία,
Κόρη Αγνή να φέρεις
πίσω την Αρμονία –
Γέννα Ιερά!
Η Νέμεσις Θεά,
Των Πάνδεινων Δικαία Εκδικητής,
Της Γαίας Θεάς
και των Ανθρώπινων Ψυχών Αιώνιος Λυτρωτής!
Μέλανα Σκήπτρο Κρατών,
Την Καταιγίδα Αγιάζει!-
Να Επιστρέψει Ο ΆΡΗΣ Ο Θεός!
Να γίνει Ο Απύθμενος ο Στεναγμός!
Στοργή και Έλεος-
ΘΕΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ!
