Ξεκινώντας από τό μαστό τής Αφροδίτης,
τήν αποθέωση τού ωραίου,
γιά να περάσουμε στόν αμβροσιοφόρο
μαστό τού Ελληνικού πνεύματος
πού έθρεψε τό λόγο καί τή λογική τής ανθρωπότητας,
κάνουμε μιά μικρή στάση στό νησί τού Ομήρου
νά μασήσουμε τήν ίδια μέ κείνον μαστίχα,
να μοσχομυρίση τό στόμα κι η ανάσα μας,
ν' αποδιώξουμε τίς θλιβερές εικόνες τών ουτιδανών
μαστίγων τής ανθρωπότητας
πού πρώτα με τό μαστίγιο καί τό φραγκέλιο
μαστίγωσαν τη γνώση καί την προκοπή
κι ύστερα επανέκαμψαν στής μαστίχας τό πιπίλισμα
όχι τής φυσικής, αλλά της τσίχλας, τής πλαστής τους
πού έθρεψε τήν πλαστική τους γαστριμαργία
γιά νέες θωπείες στό μαστό της θεάς τού έρωτα,
πού όπως Φειδία δέν είχαν νά υλοποιήσουν
μέ σιλικόνη βάλθηκαν τό στήθος νά γεμίσουν
κι έτσι μαστός – μαστίχα – μαστίγιο
κι ότι έχει ρίζα του το μαστ
υπήκει πλέον στούς masters
καί στών πλανηταρχών το must.
Ζείρων,Μαδαγασκάρη
