Ομήρου "Ιλιάς", Ραψωδία Π, 231-243
"Εύχετ΄έπειτα στας μέσωι έρκεϊ, λείβε δε οίνον
ουρανόν εισανιδών· Δία δ΄ου λάθε Τερπικέραυνον·
Ζευ Άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων…
ημέν δή ποτ΄εμόν έπος έκλυες ευξαμένοιο…
ηδ΄έτι και νυν μοι τόδ΄επικρήηνον εέλδωρ…
έταρον πέμπω πολέσιν μετά Μυρμιδόνεσσι
μάρνασθαι· τωι κύδος άμα πρόες, ευρύοπα Ζεύ,
θάρσυνον δε οι ήτορ ενί φρεσίν…
είσεται ή ρα και οιος επίστηται πολεμίζειν."
Προσευχήθηκ΄ έπειτα, σταθείς στο μέσον της αυλής, κι έκανε σπονδή οίνου,
υψώνοντας το βλέμμα στον ουρανό, χωρίς να λησμονήσει τον Τερπικέραυνο Δία:
Ζεύ Άνακτα, Δωδωναίε, Πελασγικέ, που μακριά ναίεις…
Κι άλλοτε τον λόγο μου άκουσες όταν προσευχόμουν…
Και τώρα εισάκουσέ με και πραγματοποίησε την ευχή μου…
Τον φίλο μου στέλνω ν΄ αγωνισθεί με πολλούς Μυρμιδόνες·
Στείλε σε αυτόν υπεροχή Ευρύοπα Ζεύ,
πλήρωσέ του με θάρρος την καρδιά και τις φρένες…
για να μάθει και μόνος του ότι άριστα γνωρίζει να πολεμά!...»
