Οι Μεταμορφώσεις κινούνται εδώ πάνω στην Ζωϊκή Κλίμακα, από το κατώτερο στο ανώτερο... από τους χαμόκοιτους Χοίρους -που υπέκυψαν στον Κυκεώνα και την Ράβδο της Κίρκης- μέχρι τους Λύκους και τα Λιοντάρια, που περιστοιχίζουν την ίδια την Κίρκη...
Αἰαίην δ' ἐς
νῆσον ἀφικόμεθ'· ἔνθα δ' ἔναιε
Κίρκη
ἐϋπλόκαμος, δεινὴ Θεὸς αὐδήεσσα,
αὐτοκασιγνήτη
ὀλοόφρονος Αἰήταο·
ἄμφω δ'
ἐκγεγάτην φαεσιμβρότου Ἠελίοιο
μητρός τ' ἐκ
Πέρσης, τὴν Ὠκεανὸς τέκε παῖδα.
Ἔνθα δ' ἐπ'
ἀκτῆς νηῒ κατηγαγόμεσθα σιωπῇ
ναύλοχον ἐς
λιμένα, καί τις Θεὸς ἡγεμόνευεν.
Ἔνθα τότ'
ἐκβάντες δύο τ' ἤματα καὶ δύο νύκτας
κείμεθ',
ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἔδοντες.
Στης Αίας πάμε το νησί που κατοικούσε η Κίρκη,
Θεά μεγάλη, φοβερή, που σα θνητή λαλούσε,
κι ήταν ομόσπλαχνη αδελφή του δολοπλέχτη Αιήτη.
Είχαν το θνητοφωτιστή πατέρα τους τον Ήλιο,
κι είχαν την Πέρση μάνα τους, του Ωκεανού την κόρη.
Σ’ ένα ακρογιάλι πιάσαμε σιγά με το καράβι
σ’ αραξοβόλι, κι ο Θεός μας έδειχνε το δρόμο.
Βγήκαμε εκεί και μείναμε δυο μέρες και δυο νύχτες,
κι ο πόνος με την κούραση μας θέριζε τα σπλάχνα.
Θεά μεγάλη, φοβερή, που σα θνητή λαλούσε,
κι ήταν ομόσπλαχνη αδελφή του δολοπλέχτη Αιήτη.
Είχαν το θνητοφωτιστή πατέρα τους τον Ήλιο,
κι είχαν την Πέρση μάνα τους, του Ωκεανού την κόρη.
Σ’ ένα ακρογιάλι πιάσαμε σιγά με το καράβι
σ’ αραξοβόλι, κι ο Θεός μας έδειχνε το δρόμο.
Βγήκαμε εκεί και μείναμε δυο μέρες και δυο νύχτες,
κι ο πόνος με την κούραση μας θέριζε τα σπλάχνα.
ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ, ΡΑΨ. κ στίχοι 135-141. ΑΠΟΔΟΣΗ: ΖΗΣΙΜΟΣ
ΣΙΔΕΡΗΣ