ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ ΑΡΝΟΣ

Λύκος ἄρνα εὑρὼν πεπλανημένον, οὐκ ἀφήρπασε χειρὶ δυνατωτάτηι, ἀλλ᾿ ἠθέλησε μετ᾿ εὐλόγου αἰτίας τοῦτον φαγεῖν. 

Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν τοιαῦτα: «Πέρυσι σὺ πολλὰ καθύβρισάς με».

Ὁ δὲ πρὸς αὐτὸν θρηνωιδῶν ἀνεβόα: «Ἔγωγ᾿ οὐκ ἐν τούτωι γεγένημαι τῶι χρόνωι». 

Καὶ ὁ λύκος εἶπε πρὸς αὐτόν: «Τὴν ἄρουράν μου νέμηι».  

 Ὁ δ᾿ ἀρνὸς ἔφη: «Ἀκμὴν τροφὴν οὐκ εἶδον». 

Πάλιν ὁ λύκος: «Ἐκ τῆς πηγῆς μου πίνεις». 

Ὁ δὲ «οὔπω πέπωκα ὕδωρ» προσεῖπεν αὐτῶι· «τῆς γὰρ μητρός μου τὸ γάλα ἡ τροφή μου καὶ τὸ πόμα μου». 

Ὁ δὲ συλλαβὼν καὶ φαγὼν τοῦτον, εἶπεν: «Ἀλλ᾿ ἐγὼ τέως ἄδειπνος οὐ μενῶ, εἰ καὶ σὺ ἀφορμὴν ἐμὴν πᾶσαν λύεις».

ΔΙΔΑΓΜΑ:

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι γνώμην κακούργου καὶ πλεονέκτου λόγος οὐ πείθει, κἂν ἀληθὴς τυγχάνηι.

                                                      ΤΑΔΕ ΕΦΗ... ΑΙΣΩΠΟΣ