Τὸ
ἔνθεον φρόνημα διαρκῶς ἡδρασμένον συνάπτει Θεῷ· χωρεῖν γὰρ ἀνάγκη τὸ ὅμοιον πρὸς
τὸ ὅμοιον, ὅθεν καὶ μόνος ἱερεὺς ὁ σοφὸς λέγεται, μόνος θεοφιλής, μόνος εἰδὼς εὔξασθαι.
Μόνος γὰρ οἶδε τιμᾶν ὁ τὴν ἀξίαν μὴ συγχέων τῶν τιμωμένων καὶ ὁ προηγουμένως ἱερεῖον
ἑαυτὸν προσάγων καὶ ἄγαλμα θεῖον τεκταίνων τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν καὶ ναὸν εἰς ὑποδοχὴν
τοῦ θείου φωτὸς τὸν ἑαυτοῦ κατασκευάζων νοῦν.
***
Το
ένθεο φρόνημα που είναι διαρκώς σταθερό, μας φέρνει σε επαφή με τον Θεό∙ διότι
είναι ανάγκη το όμοιο να προχωρά προς το όμοιο, γι’ αυτό και λέγεται ότι μόνος
ιερεύς είναι ο σοφός, μόνον αυτός ξέρει να προσεύχεται. Διότι γνωρίζει να τιμά
μόνον εκείνος που δεν συγχέει την αξία των τιμωμένων και αυτός που πρώτα απ’ όλα
προσάγει τον εαυτό του ως θυσία και διαμορφώνει την ψυχή του σε θείο άγαλμα και
μετατρέπει τον νού του σε ναό για την υποδοχή του θείου φωτός.
( Ἱεροκλῆς, Σχόλια εἰς τὰ Πυθαγορικὰ Χρυσᾶ Ἔπη - Ἀπόδοση: Ἰαλυσσός)
