Ἕκτορ μή μοι ἄλαστε συνημοσύνας ἀγόρευε·
ὡς οὐκ ἔστι
λέουσι καὶ ἀνδράσιν ὅρκια πιστά,
οὐδὲ λύκοι
τε καὶ ἄρνες ὁμόφρονα θυμὸν ἔχουσιν,
ἀλλὰ κακὰ
φρονέουσι διαμπερὲς ἀλλήλοισιν,
ὣς οὐκ ἔστ᾽
ἐμὲ καὶ σὲ φιλήμεναι, οὐδέ τι
νῶϊν
ὅρκια ἔσσονται, πρίν γ᾽ ἢ ἕτερόν γε πεσόντα
αἵματος ἆσαι Ἄρηα
ταλαύρινον πολεμιστήν.
παντοίης ἀρετῆς μιμνήσκεο· νῦν σε μάλα χρὴ
αἰχμητήν τ᾽ ἔμεναι καὶ θαρσαλέον
πολεμιστήν.
οὔ τοι ἔτ᾽ ἔσθ᾽ ὑπάλυξις, ἄφαρ δέ σε Παλλὰς Ἀθήνη
ἔγχει ἐμῷ
δαμάᾳ· νῦν δ᾽ ἀθρόα πάντ᾽ ἀποτίσεις
κήδε᾽ ἐμῶν
ἑτάρων οὓς ἔκτανες
ἔγχεϊ θύων.
************
Μὴ μοῦ
προφέρης σύμβασες, ὦ Ἕκτορ μισητέ μου,
λεοντάρια καὶ ἄνθρωποι ποτὲ δὲν ὤμοσαν εἰρήνην,
λύκοι καὶ ἀρνιὰ δὲν γίνεται ποτὲ νὰ ὁμογνωμήσουν
ἀλλ’ ἔχθραν ἔχουν ἄσπονδην κακὴν ἀνάμεσόν τους.
Τόσο κι ἐγὼ δὲν δύναμαι ποτὲ νὰ σ’ ἀγαπήσω
καὶ ὅρκους δὲν θὰ ὀμόσωμε πρὶν ἕνας ἀπ’ τοὺς δύο
χορτάση μὲ τὸ αἷμα του τὸν ἀνδρειωμένον Ἄρην.
Κάθε ἀρετὴν πολεμικὴν νὰ θυμηθῆς εἶν’ ὥρα
καλὸς νὰ δείξης λογχιστὴς καὶ μαχητὴς ἀνδρεῖος·
ἀποφυγὴν δὲν ἔχεις πλιά, στὴν λόγχην μου ἀποκάτω
θὰ σὲ δαμάσ’ ἡ Ἀθηνᾶ· καὶ θὰ πλερώσης ὅλον
τὸν πόνον τῶν συντρόφων μου ποὺ ἡ λόγχη σου ἔχει σφάξει.
λεοντάρια καὶ ἄνθρωποι ποτὲ δὲν ὤμοσαν εἰρήνην,
λύκοι καὶ ἀρνιὰ δὲν γίνεται ποτὲ νὰ ὁμογνωμήσουν
ἀλλ’ ἔχθραν ἔχουν ἄσπονδην κακὴν ἀνάμεσόν τους.
Τόσο κι ἐγὼ δὲν δύναμαι ποτὲ νὰ σ’ ἀγαπήσω
καὶ ὅρκους δὲν θὰ ὀμόσωμε πρὶν ἕνας ἀπ’ τοὺς δύο
χορτάση μὲ τὸ αἷμα του τὸν ἀνδρειωμένον Ἄρην.
Κάθε ἀρετὴν πολεμικὴν νὰ θυμηθῆς εἶν’ ὥρα
καλὸς νὰ δείξης λογχιστὴς καὶ μαχητὴς ἀνδρεῖος·
ἀποφυγὴν δὲν ἔχεις πλιά, στὴν λόγχην μου ἀποκάτω
θὰ σὲ δαμάσ’ ἡ Ἀθηνᾶ· καὶ θὰ πλερώσης ὅλον
τὸν πόνον τῶν συντρόφων μου ποὺ ἡ λόγχη σου ἔχει σφάξει.
ΟΜΗΡΟΥ
ΙΛΙΑΣ, ΡΑΨΩΔΙΑ Χ,
261 - 273. ΑΠΟΔΟΣΗ: Ι. ΠΟΛΥΛΑΣ
