«Το πραγματικό πρόβλημα είναι η «Τουρκιοποίηση», ο Θεός να φυλάει την Οικουμένη!» | |||
| Εφημερίδα VATAN, 03.10.2007 Άρθρο της Tugce Baran ...Ποτέ δεν ήμουν τόσο ευχαριστημένη που θα έφευγα από ένα μέρος. Ενώ η χώρα ασχολείται ακόμη με το ζήτημα της «καταπίεσης της γειτονιάς» [για την ισλαμική μαντήλα], δεν μπορώ να γνωρίζω πόσοι θα νοιαστούν για την Ίμβρο. Όμως, δεν μπορώ και να μην αναφέρω κάποια πράγματα. Έχω δεί στη χώρα πάρα πολλές «περιοχές του παραλόγου», όμως δεν έχω δεί άλλο μέρος το οποίο να έχει καταστραφεί συνειδητά και εκουσίως τόσο πολύ. Ποτέ δεν θα ήθελα να ξαναπάω εκεί και σε κανέναν δεν το συνιστώ. Μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μια μικρή Τουρκία. Υπάρχουν τα πάντα! Μια ιστορία που έχει καταστραφεί, Ρωμιοί που έχουν εκτοπισθεί, Τούρκοι, Κούρδοι, πολύ ωραία χωριά εγκαταλελειμμένα, ένας φοβερός εθνικισμός-ρατσισμός, μια δολοφονημένη φύση, η μαφία των οικοδομών, παρανομίες μέχρι το κόκαλο, βλακώδεις διαγωνισμοί, οι οποίοι γίνονται μόνο και μόνο για να κερδίσουν κάποιοι χρήματα, αρχιτεκτονική γενοκτονία, πόλεμοι Κούρδων- Μαυροθαλασσιτών, η «τρομοκρατία» των κατσικιών, παράνομα ξενοδοχεία, τα οποία έχουν χτιστεί πάνω στους δρόμους που μεταναστεύουν τα πουλιά, και πάρα πολλά κουτσομπολιά, κουτσομπολιά, κουτσομπολιά, που μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο να βγεί απ’ τα ρούχα του… Βέβαια, όλα αυτά τα βλέπετε και στην ηπειρωτική χώρα, όμως υπάρχει η εξής διαφορά: Αυτό το μέρος είναι όσο ένα χάπι και έτσι μπορείς να δείς, να αισθανθείς την ίδια στιγμή και στο ίδιο σημείο όλες τις κακίες και τις αθλιότητες που έχω απαριθμήσει πιο πάνω και να συντριβείς από αυτές. Δεν μπορείς να το σκάσεις πουθενά. Αρκεί να καθίσετε στο εστιατόριο Γιακαμόζ του χωριού Κάστρο, για να παρακολουθήσετε τη δύση του ηλίου. Ας τα δούμε με τη σειρά: «Ο Ήλιος, αμέσως από κάτω υπάρχει ένας λιμενοβραχίονας που κανείς δεν γνωρίζει σε τι χρησιμεύει, όμως είναι βέβαιο ότι έκανε κάποιους πολύ πλούσιους. Στα αριστερά βρίσκεται το πιο άσχημο ξενοδοχείο που έχω δει μέχρι σήμερα, το Γκιοκτσέαντα Ρεσόρτ. Αρχικά το είχε κτίσει ο Δήμος, αργότερα το ιδιωτικοποίησε. Μεταξύ των δύο αυτών, ένας όρμος ο οποίος έχει χάσει τη φυσική του ομορφιά και λόγω του λιμενοβραχίονα έχει διαταραχθεί η οικολογική του ισορροπία και συνεχώς γίνεται όλο και πιο ρηχός κι αμέσως λίγο αριστερά ένα τεράστιο αεροδρόμιο, το οποίο δεν διαθέτει πύργο ελέγχου, αλλά ούτε και κάποιο άλλο κτήριο και το οποίο ουδείς γνωρίζει γιατί κατασκευάστηκε. Σχολικά κτήρια σχεδόν ερειπωμένα και το ένα πιο άσχημο από το άλλο. Εάν στρίψεις λίγο το κεφάλι σου, στον πίσω λόφο θα δεις ένα εγκαταλελειμμένο Ρωμαίικο χωριό. Στο νου σου έρχονται αυτά που είπε μια γυναίκα: «Εδώ δεν υπάρχουν γεννήσεις, υπάρχει μόνο ο θάνατος»… Δεν θα μπορέσω να συνεχίσω… Εάν τείνεις το δάχτυλό σου και ρωτήσεις «τι είναι εκεί;», θα σου αρχίσουν μία ροή πληροφοριών ικανές να γεμίσουν τουλάχιστον δύο σελίδες. Όποιον και να ρωτήσεις σου λέει άλλα πράγματα. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε στη ζωή μου να έχω υποστεί μια τόσο βρώμικη παραπληροφόρηση. Ο Μαυροθαλασσίτης λέει άλλα, ο Κούρδος άλλα, αυτός που είναι από την Κωνσταντινούπολη άλλα κι ο στρατός τελείως άλλα… Το νησί έχει παραδοθεί τελείως στον «φασισμό» και στις κατσίκες. Όλοι μισούν όλους τους άλλους θανάσιμα… Τους Ρωμιούς τους «καθάρισαν», τώρα σειρά έχουν οι ίδιοι μεταξύ τους… Εν τω μεταξύ, όποιος μπορεί τ’αρπάζει και φεύγει. Οι κατσίκες, που κυκλοφορούν ελεύθερες και αναζητούνται μόνο όταν κάποιος αποφασίσει να σφάξει κάποια, έχουν αφανίσει ό,τι πράσινο υπάρχει στο νησί. Εάν δεν περιφράξεις τη γύρω περιοχή, δεν μπορείς να φυτέψεις τίποτα. Όμως, ποιος νοιάζεται γι΄ αυτό; Τα δέντρα; Η βλάστηση; Το ότι είναι το δεύτερο πιο πλούσιο σε υδάτινους πόρους νησί στον κόσμο…Κάποτε όλη η περιοχή είχε οπωροφόρα δέντρα, αργότερα αυτοί που ήρθαν τα έκοψαν όλα, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουν ως καυσόξυλα… Μάλιστα, υπάρχουν κάτι χωριά σαν τα «ραδιενεργά» χωριά που έχουν ονόματα ακριβώς αντίθετα από αυτό που είναι, όπως αυτό το χωριό, που το έχουν ονομάσει μάλιστα και Σιρίνκιοϊ [«Χαριτωμένο Χωριό»] τα οποία είναι απίστευτα φρικτά. Την εποχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης είχε τέτοιες πολεις-φαντάσματα οι οποίες είχαν κατασκευασθεί για πυρηνικές δοκιμές και αργότερα εγκαταλείφθηκαν. Όπως το Σεμιπαλατίνσκ…Αυτά εδώ μοιάζουν με την μικρή εκδοχή εκείνων. Κάποτε, το κράτος εγκατέστησε εδώ τους Τούρκους που διέφυγαν από τη Βουλγαρία. Άραγε να μετάνιωσαν που το’σκασαν από εκεί; Εν ολίγοις, προκειμένου το νησί να γίνει κακάσχημο πνευματικά και υλικά, εργάσθηκαν όλοι από κοινού επί 85 χρόνια. Μάλιστα συνεχίζουν ακόμη και σήμερα. Απ’ ό,τι κατάλαβα, η κατακρεούργηση αυτή θα συνεχισθεί με ιδιαίτερη επιμέλεια και «κατόπιν διαταγής». Χώρια ο Δήμος της, χώρια η ιδιωτική πρωτοβουλία και χώρια ο στρατός…(Συγχαίρω το στρατό για τα είκοσι-τριάντα στρέμματα πεύκων που φύτεψε, όμως τα κτήρια, τα οποία έχει κατασκευάσει μέσα στην πόλη, διεκδικούν επάξια το παγκόσμιο ρεκόρ ακαλαισθησίας). Ένιωσα σαν να εμφανίστηκε μπροστά μου όλη η Τουρκία στο μέγεθος ενός χαπιού. Με ένα βαθύ αίσθημα απογοήτευσης και τρόμου και με σηκωμένες τις τρίχες των μαλλιών μου αναχώρησα από το νησί. Άραγε, οι άνθρωποι να αναχωρούν κι από την Τουρκία με αυτό το αίσθημα; Ίσως είναι μια βαριά κουβέντα, όμως ο πραγματικός κίνδυνος για τον κόσμο είναι η "Τουρκιοποίηση". Πριν τον κίνδυνο μετατροπής μας σε Μαλαισία, θα πρέπει να σκεφτούμε πρώτα αυτό… |
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΩΝ ΙΜΒΡΙΩΝ
